Ποτέ δεν αμφισβητήθηκε ο δημόσιος χαρακτήρας των αλυκών ...παρά μόνο το 2013-2014

αναρτήθηκε απο τον Κώστα Κατσουρό στο facebook

Οι αλυκές της Νάξου, όπως και στην άλλη Ελλάδα, συγκαταλέγονταν μεταξύ των δημόσιων αγαθών και αποτελούσαν κρατική περιουσία. Στα 1204 εδάφη που ανήκαν στην βυζαντινή κρατική ιδιοκτησία διανεμήθηκαν μεταξύ των Σταυροφόρων. Το 1207 στη Νάξο, οι αλυκές, ως δημόσια περιουσία, περιήλθαν στην δικαιοδοσία των ηγεμόνων δουκών Άνδρου και
Νάξου. Στους αιώνες που θ' ακολουθήσουν σ' αυτούς ανήκουν, δηλαδή στο κράτος, κι ήταν αδιανόητο ότι μπορούσαν να αποτελέσουν ιδιοκτησία κάποιων άλλων, ενώ ο Fernand Braudel γράφει πως καράβια φορτωμένα με αλάτι έφευγαν από τη Νάξο με κατεύθυνση την Μασαλία. Η πεποίθηση ότι οι αλυκές ήταν δημόσια περιουσία είχε εδραιωθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε και το Οθωμανικό κράτος, τον 18ο αιώνα, που χαρακτηριζόταν για την αυθαιρεσία και την διαφθορά της διοίκησής του, είχε συναινέσει στην παραχώρήση της διαχείρισης και της είσπραξης των φόρων στα τρία Κοινά, δηλαδή στις Κοινότητες της Νάξου. Ποτέ δεν αμφισβητήθηκε ο δημόσιος χαρακτήρας των αλυκών παρά τις καταπατήσεις και τις εκτρωματικές στρεβλώσεις που επήλθαν από τους "αστούς" νεοΝαξιώτες στην περιοχή τους. Ποτέ άλλοτε, παρά μόνο το 2013-2014.