ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ (1797-1864)
Του Θανάση Γρυλλάκη:
"Στους καιρούς μας όπου λείπει η εντιμότητα, ο σεβασμός, η υπευθυνότητα, η αλληλεγγύη, η ειλικρίνεια, η προσφορά χωρίς ανταμοιβή, το μέτρο, η ολιγάρκεια, με τους πολίτες να ζητάνε κάτι το καθαρό, το στέρεο, πρέπει να δώσουμε στους νέους πρότυπα. Ανθρώπους που πιστεύουν σε αξίες και αρχές, έχουν ιδανικά, έχουν πνευματική καλλιέργεια. Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Στρατηγός Μακρυγιάννη."
"Στους καιρούς μας όπου λείπει η εντιμότητα, ο σεβασμός, η υπευθυνότητα, η αλληλεγγύη, η ειλικρίνεια, η προσφορά χωρίς ανταμοιβή, το μέτρο, η ολιγάρκεια, με τους πολίτες να ζητάνε κάτι το καθαρό, το στέρεο, πρέπει να δώσουμε στους νέους πρότυπα. Ανθρώπους που πιστεύουν σε αξίες και αρχές, έχουν ιδανικά, έχουν πνευματική καλλιέργεια. Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Στρατηγός Μακρυγιάννη."
Αγωνιστής της Ελληνικής επανάστασης, ένας μεγάλος Έλληνας, ένας μεγάλος Δημοκράτης. Γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό του Λιδορικίου, το Αβορίτι. Γιος του Δημήτριου Τριανταφύλλου, ονομάστηκε Μακρυγιάννης λόγω ...του υψηλού αναστήματος. Χάνει τον πατέρα του σε μικρή ηλικία και όταν γίνεται 7 χρόνων δουλεύει για να ζήσει σαν ψυχογιός σε σπίτι πλούσιου Λειβαδίτη. Όταν μεγαλώνει ασχολείται με το εμπόριο και αποκτά οικονομική ανεξαρτησία. Η ζωή του αλλάζει όταν μυείται στη Φιλική Εταιρεία, πιθανότατα το 1820. Αφοσιώνεται με πάθος στον αγώνα για τη λευτεριά της πατρίδας.
Ο Θεός, η Πατρίδα, η Αρετή είναι οι μεγάλες αξίες στις οποίες πιστεύει. Γράφει στ' απομνημονεύματά του με ένα λόγο που αγγίζει την ψυχή “Εσύ Κύριε, θ' αναστήσεις τους πεθαμένους Έλληνες, αυτείνων των περίφημων ανθρώπων όπου στόλισαν την ανθρωπότη μ' αρετή. Και με τη δύναμή Σου και τη δικαιοσύνη Σου θέλεις να ξαναζωντανέψεις τους πεθαμένους. Και η απόφασή Σου η δίκια είναι να ματαειπωθεί Ελλάς, να λαμπρυνθεί αυτείνη και η θρησκεία του Χριστού και να υπάρξουν οι τίμιοι και αγαθοί άνθρωποι εκείνοι όπου περασπίζονται τον δίκιον”. Χωρίς γραμματικές γνώσεις αποφασίζει το Φεβρουάριο του 1829 να μάθει γράμματα, για να γράψει αυτά που έζησε. Αυτό δεν τον εμπόδισε στον Αγώνα για τη Λευτεριά της Πατρίδας, που τόσο αγαπάει. “Όσο αγαπώ την πατρίδα μου, δεν αγαπώ τίποτας! Νά 'ρθει ένας να μου πει ότι θα πάγει ομπρός η πατρίδα, στέργομαι να μου βγάλει και τα δυο μάτια, ότι, αν είμαι στραβός και η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει. Αν είναι η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια νά 'χω, στραβός θε να είμαι ότι σ' αυτείνη θα ζήσω”. Ο λόγος του έχει μια δυναμική πρωτόγνωρη, πέτυχε μια εκφραστική πυκνότητα που δεν συνηθίζεται, αποπνέει όλη την ηρωική ατμόσφαιρα του αγώνα. Οι απόψεις του για πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα είναι διατυπωμένες με οξύτητα, ειλικρίνεια και πάθος.
Η αρετή που ζητά ο Μακρυγιάννης, από τον εαυτό του πρώτα και έπειτα από τους άλλους Έλληνες, είναι η αρετή που καθιέρωσε η αρχαία Ελληνική ηθική. Για τους αρχαίους Έλληνες γνωρίζει λίγα πράγματα, γιατί μέσα στους ατελείωτους αγώνες δεν είχε τον καιρό ούτε τα εφόδια, δείτε όμως σε μια αναφορά πως αγγίζει το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα: “Όλοι οι προκομμένοι άντρες των παλαιών Ελλήνων, οι γοναίγοι όλης της ανθρωπότης, ο Λυκούργος, ο Πλάτων, ο Σωκράτης, ο Αριστείδης, ο Θεμιστοκλής, ο Λεωνίδας, ο Θρασύβουλος, ο Δημοστένης και οι επίλοιποι πατέρες γενικώς της ανθρωπότης κόπιαζαν και βασανίζονταν νύχτα και ημέρα μ' αρετή, με 'λικρίνειαν, με καθαρόν ενθουσιασμόν να φωτίσουνε την ανθρωπότη και να την αναστήσουν νά 'χει αρετή και φώτα, γενναιότητα και πατριωτισμόν. Όλοι αυτείνοι οι μεγάλοι άντρες του κόσμου κατοικούνε τόσους αιώνες εις τον Άδη σ' έναν τόπον σκοτεινόν και κλαίνε και βασανίζονται δια τα πολλά δεινά όπου τραβάγει η δυστυχισμένη μερική πατρίδα τους. Χάνονται αυτείνοι εχάθη και η πατρίδα τους η Ελλάς έσβησε τ' όνομά της. Αυτείνοι δεν τήραγαν να θησαυρίσουνε μάταια και προσωρινά, τήραγαν να φωτίσουν τον κόσμο με φώτα παντοτινά. Έντυναν τους ανθρώπους αρετή τους γύμνωναν από την κακή διαγωή. Και τοιούτως θεωρούσαν γενικώς την ανθρωπότη και γένονταν δάσκαλοι της αλήθειας”. Στους Μύλους της Λέρνης 16 Ιανουαρίου 1825 νικάει τον φοβερό Ιμπραήμ, σώζει την επανάσταση και βάζει τα θεμέλια της λεύτερης Ελλάδας.
Πάνω από τα προσωπικά συμφέροντα χωρίς ιδιοτέλεια με προσφορά χωρίς όρους, παλεύει να καταπολεμήσει τη διχόνοια και τον εμφύλιο σπαραγμό των Ελλήνων. Χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του Ρουμελιώτη αγωνιστή είναι η αμεροληψία, η ανεξικακία, η τιμιότητα, η ημερότητα. Μετά την κατάληψη της Αθήνας το 1826 από τον Ιμπραήμ, ο Μακρυγιάννης υπερασπίστηκε με γενναιότητα την Ακρόπολη και απέκρουσε τις σφοδρότατες επιθέσεις οργανώνοντας την άμυνα.
Μετά την απελευθέρωση ο Μακρυγιάννης συνέχισε να αγωνίζεται, να βοηθάει τις χήρες και τα ορφανά, τους αγωνιστές που γυρίζουν γυμνοί και ξυπόλητοι, δείτε τι γράφει το 1835 σε μια αναφορά στην κυβέρνηση: “Επειδήτις όσοι αγωνίστηκαν πεθαίνουν από την πείναν και την ταλαιπωρίαν, καθώς και χήρες σκοτωμένων και παιδιά τους, τον μιστόν όπου μου δίνετε διατάξετε να μου κοπεί όλος και να τον δίνετε εις τους αγωνιστάς και χήρες κι ορφανά των σκοτωμένων”. Με δημοκρατικότητα και πολιτικό ήθος πολεμάει την αδικία και την αυθαιρεσία των αρχόντων, ζητά ισότητα και δικαιοσύνη. “Από δικαιοσύνη διψάγει η πατρίδα και 'λικρίνεια. Όποιοι την κυβερνούνε, ο θεός να τους φωτίσει και να τους οδηγήσει εις αυτό”.
Το 1843 είναι ένας από τους πρωταγωνιστές του κινήματος για παραχώρηση συντάγματος από το καθεστώς της οθωνικής απολυταρχίας. Απαιτεί να γίνουν νόμοι, νόμοι στέρεοι και πατρικοί γιατί πίστευε, όπως ο Σόλωνας, ότι μόνο η ευνομία σώζει τους λαούς. Νιώθει μεγάλο χρέος απέναντι στην πατρίδα του, ιδανικό του η εθνική ελευθερία αλλά και η ελευθερία του ατόμου, πιστεύει στην ενότητα και στη συλλογικότητα που πρέπει να έχουμε και να εφαρμόζουμε στις πράξεις και στις δράσεις μας.
“Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί και σοφοί και αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαμεν αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμε όλοι μαζί, και να μη λέγει ούτε ο δυνατός εγώ, ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς -εγώ; Όταν αγωνιστεί μόνος του και φτιάσει ή χαλάσει, να λέγει εγώ. Όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε το λένε εμείς. Είμαστε εις το εμείς και όχι εις το εγώ”.
Το 1852 θεωρήθηκε ύποπτος για
Στους καιρούς μας όπου λείπει η εντιμότητα, ο σεβασμός, η υπευθυνότητα, η αλληλεγγύη, η ειλικρίνεια, η προσφορά χωρίς ανταμοιβή, το μέτρο, η ολιγάρκεια, με τους πολίτες να ζητάνε κάτι το καθαρό, το στέρεο, πρέπει να δώσουμε στους νέους πρότυπα. Ανθρώπους που πιστεύουν σε αξίες και αρχές, έχουν ιδανικά, έχουν πνευματική καλλιέργεια. Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Στρατηγός Μακρυγιάννη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου