του Ισίδωρου Νερούτσου
Για να σκεφτεί, να φωνάξει, να διαμαρτυρηθεί, να ζητωκραυγάσει, να συνεχίσει να ελπίζει. Ποικιλία κόσμου άντρες, γυναίκες, νέοι μεσόκοποι, γέροι, παιδιά, ακόμα και μωρά στο καροτσάκι. Οι σημαίες και τα πολλά και διαφορετικά σύμβολα, ανέμιζαν, θύμιζαν και φανέρωναν την παρουσία πολλών και διαφορετικών συνιστωσών, που ενώθηκαν κάτω από την απειλή της εισβολής των βαρβάρων. Παρούσα και η μεγαλύτερη συνιστώσα η 12η, ο λαός, που παλιότερα δεν είχε τίποτα κοινό με τις άλλες 11. Η ενότητα των Ελλήνων εκφράστηκε στην βάση. Δεν επηρεάστηκαν από τον διάχυτο φόβο, που προκαλούν οι χρυσοκάνθαροι εκπρόσωποι της θεωρίας του ανταγωνισμού, των χρηματιστηρίων. των τοκογλύφων, των εργολάβων «κηδειών», των ΜΜΕ. Δεν επηρεάστηκαν από τους τόνους λάσπης που καθημερινώς εξαπολύουν οι επιτήδειοι της παραπλάνησης. Η διαφορετικότητα, η διαρκής και ασταμάτητη κίνηση και οι αντιθέσεις, αποτέλεσαν την κινητήριο δύναμη, μιάς πραγματικά διαλεκτικής εξέλιξης, όπως την περιέγραψε ο θεμελιωτής της διαλεκτικής, Ηράκλειτος ο Σκοτεινός.Μιάς εξέλιξης, που έχει προκαλέσει τον φόβο και τον τρόμο της παγκόσμιας ηγεσίας του νεοφιλελεύθερου φονταμενταλιστικού μονεταρισμού.
Απεδείχθη περίτρανα ότι η διαλεκτική Μαρξιστική δημιουργική διαφορετικότητα, είναι πολύ καλύτερη και αποδοτικότερη, από την αντιμαρξιστική μονολιθική ενότητα, ιδεών και δράσεων.
Στην συγκέντρωση είδα τον Ηλία, τον Κώστα, τον Χρήστο, τον Αντρέα. Είδα την Ελένη, την Ειρήνη, την Γεωργία την Μαρούλα. Όλοι γνωστοί για τις ικανότητές τους, για την δουλειά τους, για την ζωή τους, για τα όνειρά τους. Αλλά
τι κρίμα.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που σπούδασαν, έμαθαν κάποια δουλειά, είχαν κάποια όνειρα, κάποιες δεξιότητες, απλές ή ποιό σύνθετες, που έπαιρναν την πέτρα και την έστυβαν, μαζί με εκατομμύρια άλλων συνανθρώπων τους, που παρήγαγαν τον πλούτο στην πατρίδα μας και την δημιουργία, έμειναν χωρίς δουλειά. Δεν ήταν ανταγωνιστικοί, λένε οι νεοβάρβαροι μονεταριστές. Επιμένουν ότι πρέπει να απολυθούν άλλες 400.000 από το δημόσιο και έτσι ως δια μαγείας, θα έχουμε ανάκαμψη.
Με 1.500.000 ανέργους, η καταναλωτική πίτα μικραίνει όλο και ποιο πολύ, η κίνηση στην αγορά, όλο και μικρότερη γίνεται και τα ασφαλιστικά ταμεία, τινάζονται στον αέρα. Αλλά γι’αυτό οι χρυσοκάνθαροι δεν ενδιαφέρονται, γιατί θεωρούν τους εργαζόμενους, αμελητέο εξάρτημα στην παραγωγή της κερδοφορίας, και ενώ στην πραγματικότητα οι εργαζόμενοι και οι μικρομεσαίοι, παράγουν τον πλούτο, άλλοι καρπώνονται τα οφέλη.
Βλέπουμε ότι όσο περισσότεροι άνεργοι υπάρχουν, τόσο μεγαλύτερη και φθηνότερη είναι η προσφορά εργασίας. Με την λογική αυτοί πετάνε τους ανθρώπους στα σκουπίδια. Ταυτόχρονα όμως «πριονίζουν» και το κλαρί, που πάνω του, όλοι καθόμαστε. Εξ ου και ο φόβος τους.
Τι κρίμα
Από τη θάλασσα των σημαιών της συγκέντρωσης, απουσίαζε, η σημαία του ποιο γερού και ποιο ιστορικού κρίκου της αριστεράς. Δεν υπάρχει άλλοθι, δεν υπάρχει δικαιολογία.
Ισίδωρος Νερούτσος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου