 |
| ΓΥΑΡΟΣ |
Αιολικό Πάρκο στη Γυάρο Η έναρξη της λεηλασίας και οι τοπικοί «δωσίλογοι*»
Έφυγε γρήγορα η Μέρκελ και σηκώθηκε κουρνιαχτός τόσο μεγάλος που τίποτα πια δεν είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού.Μέσα στο θαμπό αυτό τοπίο, χάνουμε τον προσανατολισμό μας.Από τη μια μεριά τα μέτρα – σοκ που όλοι περιμένουμε να ακούσουμε, από την άλλη η επιστροφή του παρακράτους, όλα αυτά και πολλά ακόμα, με κάθε μορφή έχουν τρυπώσει στην καθημερινότητά μας. Τώρα που όλοι μας είμαστε σε σύγχυση και δεν ξέρουμε από πού να πρωτοφυλαχτούμε, ξεκινά η λεηλασία της περιουσίας μας, των ασημικών και ό,τι τέλος πάντων έχει απομείνει που να αξίζει, από επιτήδειους «επενδυτές». Η κυβέρνηση οφείλει, να ικανοποιήσει για άλλη μια φορά τους πιστωτές υλοποιώντας τις 89 δράσεις που αξιώνει η τρόϊκα εξωτερικού και εφαρμόζει με εκπληκτική πίστη η τρόϊκα εσωτερικού. Τι περιλαμβάνουν αυτές οι δεσμεύσεις; Ανάμεσα σε πολλά τρομακτικά, προβλέπεται : Αύξηση στα τιμολόγια της ΔΕΗ μέχρι15% μέσα στο 2012
Είσοδος ιδιωτών στην εκμετάλλευση του λιγνίτη, Προώθηση προγράμματος «ΗΛΙΟΣ» (εκμετάλλευση ηλιακής ενέργειας με ταυτόχρονη απαξίωση της γεωργικής γης).
Δεν είναι τυχαίος ο χρόνος της ανακοίνωσης από τους τοπικούς «άρχοντες» της έγκρισης άδειας εγκατάστασης αιολικού πάρκου στη Γυάρο. Μια εγκατάσταση 700mw που θα περιλαμβάνει 233 ανεμογεννήτριες ύψους 150 μέτρων για παραγωγή ενέργειας πάνω από 2 εκατομμύρια mwh ετησίως.
Μια φαραωνική επένδυση που θα εξοικονομεί μεν πάνω από 500.000 τόνους πετρέλαιο αλλά προς όφελος ποιού άραγε; Μήπως θα ωφεληθούν οι κάτοικοι των νησιών, της χώρας; Θα μειωθούν τα τέλη ΑΠΕ που πληρώνουμε στους λογαριασμούς; Θα μειωθεί η kwh για όλους μας; Μα όχι φυσικά, δεν αποσκοπεί εκεί αυτή η τεραστίων διαστάσεων επένδυση.
Με το πρόσχημα της κρίσης και δούρειο ίππο την «αμαρτωλή» πράσινη ανάπτυξη, οι επίδοξοι επενδυτές βρήκαν την ευκαιρία να επενδύσουν τα κεφάλαια τους σε τομείς που προσφέρουν άμεσο κέρδος χωρίς ρίσκο, όπως είναι ο τομέας της ενέργειας που προκλητικά αντιμετωπίζεται ως κερδοφόρο προϊόν και μάλιστα ανελαστικό (μπορεί να καταναλώνουμε λιγότερο ρεύμα επειδή δεν θα έχουμε χρήματα να το πληρώσουμε, αλλά θα το καταναλώνουμε γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό).
Η επιλογή λοιπόν του χρόνου δεν είναι τυχαία. Τώρα που οι κρατικές δομές ελέγχου διαλύονται, οι δήμοι είναι απασχολημένοι με την εκπλήρωση των υποχρεώσεών τους (ακόμα και της μισθοδοσίας), τώρα που ο κρατικός μηχανισμός καταρρέει, οι υποψήφιοι «επενδυτές» έρχονται ως σωτήρες του έθνους να επενδύσουν με ασφάλεια, χωρίς κίνδυνο να χάσουν τα χρήματά τους, αφού έχουν εξασφαλισμένους πελάτες (όλους εμάς τους καταναλωτές). Κανείς δεν πρόκειται να τους ελέγξει ουσιαστικά, κανείς δεν θα ενδιαφερθεί για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις (έλα μωρέ ας γίνει επιτέλους μια επένδυση) κανείς δεν θα απαιτήσει παρά μόνο μερικά ανταποδοτικά ψίχουλα.
Αντίθετα, θα τους χαριστεί δημόσια γη, δημόσιος φυσικός πλούτος να τον εκμεταλλευτούν κατά το δοκούν αποκομίζοντας τεράστια κέρδη με ασφάλεια, ενώ εμφανίζονται σαν προστάτες του περιβάλλοντος κομίζοντας «πράσινη ανάπτυξη».
Όχι, δεν είμαστε αντίθετοι στην εκμετάλλευση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Δεν είμαστε αντίθετοι στη μείωση των ρύπων διοξειδίου του άνθρακα. Δεν είμαστε αντίθετοι στη δημιουργία θέσεων εργασίας. Δεν είμαστε αντίθετοι στη μείωση ορυκτών καυσίμων.
Η ενέργεια είναι κοινωνικό αγαθό. Δεν είναι προϊόν προς εκμετάλλευση. Η αξιοποίηση του φυσικού πλούτου πρέπει να γίνεται με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον.
Θέλουμε αξιοποίηση των ΑΠΕ :
Με δημόσιο έλεγχο
Με προστασία του φυσικού και δομημένου περιβάλλοντος
Με όφελος για τις τοπικές κοινωνίες
Με ανάλυση του πραγματικού κόστους και του πραγματικού οφέλους
Για φθηνότερο ρεύμα για όλους
Για πραγματική αειφόρο ανάπτυξη
Από τη διεθνή εμπειρία αλλά και την ελληνική έρευνα που έχει πραγματοποιηθεί στον τομέα της παραγωγής ενέργειας από ΑΠΕ, γνωρίζουμε ότι η εκμετάλλευση της αιολικής ενέργειας είναι υψηλού κόστους:
Απαιτούνται τεράστιες επενδύσεις για την αποθήκευση της ενέργειας σε περιόδους υψηλής παραγωγής (υπόγειες δεξαμενές αποθήκευσηςπεπιεσμένου αέρα για παραγωγή ενέργειας με αεροτουρμπίνες, μεγάλες λιμνοδεξαμενές σε διαφορετικά υψόμετρα για παραγωγήυδροηλεκτρικής ενέργειας).
Οι ανεμογεννήτριες δεν παράγονται στην Ελλάδα, αλλά εισάγονται.
Υπάρχει δυσανάλογα υψηλό κόστος στη συντήρηση των ανεμογεννητριών (σε περίπτωση βλάβης μια ανεμογεννήτρια θα πρέπει νααποσυναρμολογηθεί, να σταλεί το τμήμα που παρουσίασε τη βλάβη στο εργοστάσιο -η Ελλάδα δεν διαθέτει τέτοιο- προκειμένου ναεπιδιορθωθεί ή να αντικατασταθεί και να επανασυναρμολογηθεί).
Είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν το κόστος της συντήρησης των αιολικών πάρκων καθιστά την επένδυση βιώσιμη επιτείνοντας τον κίνδυνο να γίνουμε μάρτυρες στις επόμενες δεκαετίες αιολικών πάρκων – φαντασμάτων που θα σαπίζουν στα βουνά και τις θάλασσες των νησιών μας
Επιπλέον, πρόκειται για μια ασταθή μορφή ενέργειας (ανάλογα με την ταχύτητα των ανέμων, είτε παράγονται μεγάλες ποσότητες ενέργειας, είτε δεν παράγεται καθόλου), με συνέπεια να απαιτείται εξειδικευμένος και εισαγόμενος εξοπλισμός για τη σταθεροποίηση του δικτύου.
Τα παραπάνω οφείλουν να αποτελούν αντικείμενο μελέτης από μια οργανωμένη κοινωνία που ενδιαφέρεται για το κοινωνικό σύνολο και όχι για τα άμεσα κέρδη των «επενδυτών».
Στο τοπίο που περιγράφεται πρέπει να λάβουμε υπόψη και το μέλλον της ΔΕΗ και με ποιο τρόπο απαξιώνεται για να ξεπουληθεί.
Ο διαχωρισμός των κλάδων Μεταφοράς και Διανομής από τη “μητρική” ΔΕΗ και η δημιουργία δύο 100% θυγατρικών εταιρειών της ΔΕΗ Α.Ε., του ΑΔΜΗΕ Α.Ε. (Ανεξάρτητος Διαχειριστής Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας Α.Ε.) που έχει την ευθύνη της διαχείρισης, λειτουργίας, ανάπτυξης και συντήρησης του Ελληνικού Συστήματος Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας και των διασυνδέσεών του και του ΔΕΔΔΗΕ Α.Ε. (Διαχειριστής Ελληνικού Δικτύου Διανομής Ηλεκτρικής Ενέργειας Α.Ε.) που έχει την ευθύνη για τη διαχείριση, ανάπτυξη, λειτουργία και συντήρηση του Ελληνικού Δικτύου Διανομής Ηλεκτρικής Ενέργειας, δεν είναι τυχαία.
Στα σχέδια των μνημονιακών πολιτικών είναι η διατήρηση στο δημόσιο του ακριβού δικτύου μεταφοράς και διανομής (λόγω υψηλού κόστους συντήρησης) και η πώληση σε ιδιώτες των μονάδων παραγωγής ή καλύτερα η ελεύθερη είσοδος ιδιωτών στον τομέα της παραγωγής. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ήδη επιδείξει η τρόϊκα εξωτερικού στην εκμετάλλευση των αποθεμάτων λιγνίτη από τρίτους και όχι από το δημόσιο. Ακολουθείται δηλαδή και στη ΔΕΗ η ίδια τακτική όπως και με το διαχωρισμό της Αγροτικής Τράπεζας σε καλή, για το τμήμα που πωλείται, και σε κακή, για το τμήμα που κρατάει το δημόσιο και παραμένει ζημιογόνο.
Με άλλα λόγια, η συγκεκριμένη προσέγγιση των ΑΠΕ είναι ένα χόμπυ που απαιτεί πολύ χρήμα, πετρέλαιο και παρθένα έκταση προκειμένου να παράσχει στις εταιρείες του κλάδου και στους πολιτικούς ταγούς το άλλοθι της “οικολογίας” και της “πράσινης ενέργειας”.
Μπορούμε άμεσα να αυξήσουμε την πράσινη ενέργεια χωρίς επιπτώσεις;
Ναι, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις στέγες των δημόσιων και ιδιωτικών κτιρίων για παραγωγή ηλιακής ενέργειας, που αποδεδειγμένα δημιουργούνται περισσότερες θέσεις εργασίας (συνεργεία εγκατάστασης και συντήρησης), συμμετέχει μεγάλο τμήμα της κοινωνίας σε μια αειφόρα διαδικασία και κυρίως δεν αναπτύσσονται μονοπώλια που θα εκμεταλλεύονται τον φυσικό πλούτο με σκοπό το κέρδος. Μέσα από επιδοτούμενα προγράμματα (τύπου «εξοικονομώ κατ’ οίκον») να δοθούν κίνητρα στους πολίτες. Μπορούμε να αντλήσουμε γνώση αξιοποιώντας την έρευνα των ελληνικών πανεπιστημίων και ΤΕΙ στον τομέα των ΑΠΕ. (Κατασκευή στο ΤΕΙ Κρήτης μικρότερου μεγέθους και κόστους ανεμογεννήτριας, για εφαρμογές στο ελληνικό περιβάλλον).
Η αλήθεια είναι ότι και η εκμετάλλευση των ΑΠΕ απαιτεί μια άλλη πολιτική, μια διαφορετική προσέγγιση που δεν θα στοχεύει στο κέρδος των λίγων, αλλά στο όφελος των πολλών.
Οι ντόπιοι εξυπηρετητές των ιδιωτικών συμφερόντων, που έχουν συνηθίσει να προσφέρουν «γη και ύδωρ» για ελάχιστα ανταλλάγματα (σαν τα καθρεφτάκια των κατακτητών στους ιθαγενείς), που έχουν συνηθίσει να λένε μόνο «ναι», αυτοί που υποστηρίζουν την ανάπτυξη μέσω δημιουργίας Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ), αυτοί που θεωρούν τα μνημόνια αναγκαίο κακό, αυτοί που δεν μπορούν να αποφασίσουν μια απλή πεζοδρόμηση στην παραλία, «ασχολούνται» με τα οφέλη της τοπικής μας κοινωνίας και «αγωνίζονται» να κερδίσουν λίγα ψίχουλα ακόμα.
Όλοι αυτοί που μας έχουν χορτάσει από μεγάλες εργολαβίες για εγκαταστάσεις που δεν δουλεύουν (Πολυδύναμα Ιατρεία και νοσοκομεία χωρίς γιατρούς, χώρους στάθμευσης χωρίς αυτοκίνητα, αθλητικές εγκαταστάσεις που κλείνουν), όλοι αυτοί που δεν νοιάζονται για τον τόπο τους, παραμένουν χειροκροτητές στη λεηλασία που ξεκίνησε. Εμείς θα τους αφήσουμε;
*Δωσίλογος : Αυτός που δίνει λόγο, λογοδοτεί
15/10/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου