ΑΛΥΚΟ: θύμα της μιζέριας και της διαπλοκής στο Δημόσιο- ένα διαρκές έγκλημα σε βάρος του φυσικού περιβάλλοντος

Γράφει  ο φιλόλογος Ν. Λεβογιάννης, τ. βουλευτής
Τον Νοέμβριο του 1983, δέκα χρόνια μετά την αρχική κατάθεση της αγωγής του δημοσίου, η Δ/νση  Δικαστικού του Υπουργείου Οικονομικών  έδωσε εντολή στο γραφείο της στη Σύρο να επανενεργοποιήσει την αγωγή του 1973 εναντίον των καταπατητών του Αλυκού.Η υπόθεση πέρασε πλέον στα χέρια της ανεξάρτητης  και αδέκαστης Δικαιοσύνης και  οι έντιμοι δικαστές που την ανέλαβαν επιτέλεσαν στο ακέραιο το καθήκον τους. Αργά και βασανιστικά, λόγω των χρονοβόρων διαδικασιών και των αλλεπάλληλων ενστάσεων, προσφυγών και παρεμβάσεων των διεκδικητών, εκδόθηκαν διαδοχικά οι Πρωτόδικες μη οριστικές αποφάσεις: 336/1986, 244/1987, 89/1994,162/1996 και η 160/2001 οριστική, ακολούθησε η 301/7/5/2004 οριστική απόφαση του Εφετείου Αιγαίου και η 1417/2010 απορριπτική της αναίρεσης απόφαση του Αρείου Πάγου, με τις οποίες αποδόθηκαν οριστικά και τελεσίδικα στην ιδιοκτησία του ελληνικού δημοσίου τα χίλια περίπου στρέμματα του Αλυκού ως δημόσια δασική έκταση.

            Ύστερα από 58 χρόνια δικαιώθηκε ο  σεμνός εκείνος δικαστικός Πάρεδρος του Ειρηνοδικείου Τραγαίας Ιω. Βλησίδης, όταν το 1946 με μια εντυπωσιακή σε ύφος και περιγραφή απόφαση, γεμάτη θαυμασμό και αγάπη για το περιβάλλον, πιστοποίησε τον δημόσιο και δασικό χαρακτήρα του Αλυκού. Έγραφε μεταξύ άλλων η ιστορική εκείνη απόφαση του 1946: «…Εκ της γενομένης κατά την συζήτησιν επί τόπου αυτοψίας προέκυψεν ότι η επίδικος έκτασις υπό το όνομα «Αλυκό», εκτάσεως έγγιστα 3-4 χιλιάδων στρεμμάτων, είναι μεν κατάφυτος υπό αγρίων αυτοφυών δένδρων, εις την ανάπτυξιν των οποίων οργιωδώς ειργάσθη η φύσις, πλην αποτελεί επιφάνειαν, ήτις υπό των κυμάτων και του αέρος διεμορφώθη εις μίαν παμμεγίστην αμμώδη έκτασιν, με ελαφράς ή μεγάλας διακυμάνσεις, σχηματιζομένην ούτω μεγάλην αμμοπεδίαν, διακοπτομένη συνεχώς και συστοίχως υπό πολλαπλών και διαφόρου σχήματος αμμολόφων και ούτω παρουσιάζεται μία έκτασις αγρία μεν εις μορφήν, ευχάριστος δε τη όψει, λόγω της απροσδιορίστου και γραφικής διασκευής της και της πλουσίας βλαστήσεώς της …Η έκτασις αύτη ολόκληρος είναι ενιαία, ομοιογενής, ομοιόμορφος και συνεχής, επ’ αυτής δε ουδέν και εις ουδέν σημείον υπάρχει έστω και το ελάχιστον έργον ανθρωπίνης ενεργείας ή κατασκευής.

      Ολόκληρος η έκτασις αύτη, διεκδικουμένη και μη, αποτελεί κοινόχρηστον επιφάνεια εις ήν ξυλεύονται άπαντες οι επιθυμούντες, εγκαθιστώνται εν αυτοίς όλοι οι κυνηγοί μόνοι ή μετά των φορτηγών των ζώων προς θήραν, διέρχεται δι’ αυτής πας τις και οπουδήποτε θελήσει ανεμποδίστως, βόσκουσι τα ζώα των εν αυτοίς άπαντες οι περίοικοι ανεμποδίστως ως επί κοινοχρήστου χώρου…».

      Ο αείμνηστος αγωνιστής δικηγόρος  Αντώνης Κούρτης, που πέθανε προς το τέλος της δεκαετίας του 1990 με το όνομα του Αλυκού στο στόμα του, δεν έζησε να χαρεί το αίσιο αποτέλεσμα των πολύχρονων αγώνων του.