Γέννα στον αέρα

Της Κυριακής Ρέμπα
Αργά μια νύχτα. Μια γυναίκα μπαίνει μέσα στο Νοσοκομείο Νάξου. Μαζί με το σύζυγό της. Την έχουν πιάσει οι πόνοι. Έχει δύο παιδιά. Απλός άνθρωπος. Χωρίς τη μισή πληροφόρηση που τυραννά το μυαλό. Τυχερή στο παρελθόν. Στις δύο προηγούμενες γέννες, βρέθηκε σε κάποιο Δημόσιο
Νοσοκομείο της πόλης, σε μέρες και ώρες με φόρτο εργασίας. Δεν πρόλαβαν να ασχοληθούν πολύ μαζί της. Το ελάχιστο προσωπικό έδωσε προτεραιότητα στα επείγοντα περιστατικά. Δεν την ενόχλησαν με περιττές ιατρικές παρεμβάσεις. Γέννησε φυσιολογικά τα παιδιά της. Χάρηκε τον
ερχομό τους. Δε της έκλεψαν την εμπειρία. Με χαρά περιμένει και αυτό το τρίτο της παιδί. Λοιπόν, μέσα στο Νοσοκομείο Νάξου, ειδικός γιατρός δεν υπάρχει. Ο γυναικολόγος λείπει με πολύμηνη άδεια. Παθολόγος δεν εφημερεύει. Σχεδόν όλοι είναι Διευθυντές. Για το λόγο αυτό, με πολύ
λίγες εφημερίες κάθε μήνα καλύπτουν το πλαφόν της αμοιβής τους. Έτσι, κάποιες ημέρες του μήνα μένουν κενές από εφημερεύοντα παθολόγο ή γενικής ιατρικής.
Επιμελητές Α΄ ή Β΄ παθολόγοι δεν υπάρχουν στο Νοσοκομείο Νάξου. Οι αγροτικοί υποδέχονται το περιστατικό. Υποψιάζονται ότι πρόκειται για τοκετό. Δεν έχουν όμως διδαχθεί να επιβεβαιώνουν την έναρξη του τοκετού. Δεν ξέρουν πως να εξετάζουν την επίτοκο γυναίκα, να διαπιστώνουν την έναρξη της διαστολής του τραχήλου της μήτρας. Αν ήταν τυχεροί στη διάρκεια των ιατρικών σπουδών τους εκτός από μαιευτικές χειρουργικές επεμβάσεις, παρευρέθηκαν σε μία  γέννα, ευγενική και φυσιολογική. Η άγνοια του αντικειμένου, η επιβαρυμένηψυχολογία από την πολλαπλή ευθύνη  για τις πλάτες τους, με τις ιδιόρρυθμες εργασιακές συνθήκες που επικρατούν, στο Νοσοκομείο, τους
κρεμάει ψυχολογικά. Ο φόβος πιθανών προβλημάτων που δεν μπορούν να προβλέψουν, ούτε να ελέγξουν, κρέμεται από το ταβάνι. Αγχώνονται.
Ψάχνουν απεγνωσμένα βοήθεια. Κάποιον να τους προσανατολίσει.
Τηλεφωνούν σε μια μαία. Σε μία από τις τρεις. Σε όλες. Σε όποια βρουν.
Η νοσοκόμα της βάρδιας πιθανόν θα επηρεάσει τους αγροτικούς για την επιλογή της μαίας  με την δική της κρίση ή συμπάθεια. Δεν υπάρχει προγραμματισμός. Η Διοίκηση του Νοσοκομείου συστηματικά παραμελεί την οργάνωση για συνεχή μαιευτική παροχή για τις  γυναίκες-κατοίκους του
νησιού. Οι μαίες καλούνται να είναι σε ετοιμότητα για κάθε ανάγκη που μπορεί να προκύψει όλο το 24ωρο, όλο το χρόνο χωρίς πρόγραμμα εργασίας. Δεν αναγνωρίζεται η ανάγκη της ολοήμερης προσφοράς τους.
Περιφρονούνται και δεν αμείβονται για τον πρόσθετο χρόνο εργασίας.
Επίσης καλούν γιατρούς. Ειδικούς παθολόγους. Αυτούς που δεν φοβούνται.
Αυτούς που δεν τους έχουν αποπάρει στο παρελθόν. Αυτούς που τους έχουν στηρίξει προηγούμενες φορές σε δύσκολα περιστατικά. Η μαία έρχεται. Η έναρξη του τοκετού επιβεβαιώνεται. Αρχίζει τρελό πανηγύρι. Πανικός ζωγραφίζει πρόσωπα. Η γυναίκα που έχει ήδη δύο παιδιά, έχει ακούσει ότι κάθε επόμενη γέννα γίνεται πιο γρήγορα, πιο εύκολα. Είναι ήρεμη. Δεν ασχολείται με τα διαδικαστικά. Έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της. Κάποιος παθολόγος φθάνει. Η μαία δεν του αρκεί. Ψάχνει για κάποιον
ιδιώτη. Ρωτά τη γυναίκα ποιος είναι ο γιατρός της. Αυτή του απαντάει ότι είναι στην Αθήνα. Διακομιδή. Ποιος την αποφασίζει; Ο γιατρός που δεν εφημερεύει! Που θέλει να πάει σπίτι του. Και η μαία; Ε, μας είπε ότι θέλαμε. Ο γιατρός δεν τη χρειάζεται άλλο. Μα; η γυναίκα απορεί.
Ξέρει ότι η μαία είναι αυτή που τη βοήθησε τις δύο άλλες φορές. Η μαία
που είχε βάρδια στο Νοσοκομείο που γέννησε. Λοιπόν; Για εκείνη, η μαία είναι αρκετή. Και το εκδηλώνει. Με το χαμόγελο ανακούφισης που της χαρίζει στην εμφάνισή της, με την εμπιστοσύνη που αναβλύζει και ζωγραφίζει ηρεμία πάνω στο ετοιμόγεννο κορμί της. Ξέρει ότι με μια μαία δίπλα της στη τρίτη γέννα έχει ότι χρειάζεται. Στήριξη, συμπαράσταση, τρυφερότητα, συνεχή παρουσία, κατανόηση και γνώση. Όλα όσα χρειάζεται αφού είχε καλή εγκυμοσύνη και δύο καλές προηγούμενες εμπειρίες, βρίσκονται εκεί. Λοιπόν; Ο γιατρός θέτει ερώτημα; Ποιος θα έχει την ευθύνη; Σοφιστείες. Στο πίσω μέρος του κεφαλιού του ξέρει πως ακόμη και όταν όλα πάνε καλά, ίσως και άριστα, η φυσιολογική γέννα χρειάζεται το χρόνο της. Τίποτα δεν τελειώνει ούτε σε μισάωρο, ούτε σε δύο ώρες. Εξάλλου η λεχώνα και το νεογέννητο χρειάζονται παρακολούθηση για ένα δίωρο μετά τον τοκετό. Λοιπόν; Λοιπόν  Ε.Κ.Α.Β. Ο λόγος. Δήθεν η απουσία γυναικολόγου. Δεν υπάρχει γυναικολόγος. Ναι, αλλά εγώ είμαι μαία.
Διορισμένη, με σπουδές, αυτό είναι το αντικείμενο εργασίας μου! Το Υπουργείο Υγείας  διορίζει πρώτιστα μαίες και μετά γυναικολόγο. Εξάλλου τα Πρωτοβάθμια Κέντρα Υγείας έχουν μόνο μαίες, δεν έχουν γυναικολόγους! Η γέννα ανήκει στην Πρωτοβάθμια Υγεία. Είναι  φ υ σ ι ο λ ο γ ι κ ό  γεγονός! Η γυναίκα δεν είναι μόνη της, εκτεθειμένη. Είναι μέσα στο Νοσοκομείο Νάξου! Θα ανοίξω το καλοριφέρ να ζεστάνω το δωμάτιο. Θα ετοιμάσω τη θερμοκοιτίδα για να ζεσταθεί το νεογνό μετά τη γέννα. Θα ζητήσω να ανάψουν το ζεστό νερό, έχω γάζες αποστειρωμένες, σεντόνια καθαρά, λαβίδες, ράμματα για πιθανό σκίσιμο του περινέου και το πτυχίο μου που μου δίνει την αρμοδιότητα και το δικαίωμα, να ολοκληρώσω τη διαδικασία της φυσιολογικής γέννας και να υπογράψω το
πιστοποιητικό γεννήσεως του παιδιού!  Ναι, αλλά δεν είσαι γιατρός!
Περιφρόνηση!  Σ ύ γ κ ρ ο υ σ η.   Η γυναίκα απορεί. Οι συγγενείς το ίδιο. Μα είναι Νοσοκομείο. Μια φυσιολογική γέννα σ' ένα επαρχιακό Νοσοκομείο! Και αν σας συμβεί κάτι; Και αν πάθετε κάτι; Αν πάθει κάτι το παιδί; Σπορά φόβων. Στην πραγματικότητα είναι η πειθώ μέσω του εκφοβισμού! Βιαστείτε! Μη γεννήσει και δεν προλάβουμε να την βάλουμε στο ελικόπτερο ( γρήγορα και έξω από το Νοσοκομείο, μη χάσω τον υπόλοιπο ύπνο μου ). Η γυναίκα βρίσκεται στον αέρα! Πετάει! Η επίτοκος
που έχει κανονικές συσπάσεις της μήτρας και είναι σε προχωρημένο στάδιο τοκετού πετάει!
Φανταστείτε μέσα στον βαθύ ύπνο σας. Κάτι σας ξυπνάει απότομα. Το σώμα βυθισμένο. Δεν μπορείτε ακόμη να κινηθείτε. Σώμα βαρύ, βαρύ, ασήκωτο.
Τι έγινε; τι γίνεται; αποπροσανατολισμός του χώρου και του χρόνου. Και τότε κάποιος σας βουτά και σας κρεμά από ένα τσιγκέλι στον αέρα! Όπως στα κρεοπωλεία επιδεικνύονται τα σφαγμένα ζώα κρεμασμένα για πώληση, με τον ίδιο τρόπο! Τα πάνω ήρθαν κάτω. Απόλυτη έλλειψη προσανατολισμού. Ξάφνιασμα, ξάφνιασμα, ξάφνιασμα. Τόσο, που δεν μπορείτε ούτε να πάθετε σοκ. Γιατί το σώμα σας δεν το ελέγχετε, δεν το νοιώθετε. Ακόμη είναι στον κόσμο των
ονείρων. Αυτό! Σκεφτείτε το και νιώστε το. Είναι ακριβώς αυτό το συναίσθημα που έχει μια γυναίκα που ενώ έχει αρχίσει η γέννα του παιδιού της, την ανεβάζουμε στο ελικόπτερο. Την μετακινούμε. Την
αναστατώνουμε. Είναι το πιο τρελό πράγμα που γίνεται. Θεοπάλαβο! Το σώμα της, η επίτοκος που πονάει δεν το ελέγχει. Την ελέγχει! Παραδίνεται σιγά-σιγά στους περιοδικούς πόνους. Καθώς αυξάνεται η ένταση του πόνου από τις ωδίνες του τοκετού, οδηγείται σταδιακά σε μια
μέθη. Πραγματική μέθη! Όχι μεταφορικά, κυριολεκτικά! Έχετε μεθύσει ποτέ; Από κρασί, από χαρά, από έρωτα; Είναι η φυσιολογία του τοκετού! Μεθύσι! Είναι η πορεία του σώματος, πέρα από τη λογική, γιατί δεν υπάρχει λογική ερμηνεία στον τοκετό ενός ανθρώπου. Είναι μαγεία. Είναι
η φύση. Και η πιστή αφοσίωση στους νόμους της φύσης και όταν ακολουθούμε τη φυσιολογία του σώματος, αυτά είναι οι αρχές της ευγενικής φυσιολογικής γέννας. Δεν θα τους γνωρίσουμε με περιγραφές αυτούς τους νόμους και τις αρχές, μόνο αν δείξουμε σεβασμό θα τους γνωρίσουμε μέσα στα κύτταρά μας, καθώς θα περπατάνε και θα μας καθοδηγούν, όχι με λόγια, όχι με τη λογική. Πως να χαρακτηρίσω αυτή την αντίδραση του Υγειονομικού Χώρου που ονομάζεται Νοσοκομείο Νάξου.
Έλλειψη ευαισθησίας, άγνοια, αδιαφορία, εχθρότητα; ίσως η λύση να είναι στον έρωτα. Αν ο γιατρός, πριν από μια γέννα στο Νοσοκομείο, συμβεί να συνευρεθεί με την ερωμένη του, καθώς κουβαλά όλη την τρυφερότητα της στιγμής, ίσως τότε μέσα από τον νόμο της συγγενούς κατάστασης να συμπαραστεκόταν  στη γυναίκα που ξεκινά ο τοκετός της. Ο τοκετός είναι η αρχή ενός έρωτα. Της μάνας και του παιδιού της. Η γέννα είναι κάτι που ξεκίνησε με σαρκικό έρωτα και γίνεται ξανά ένας
έρωτας. Για όσους θεωρούν τον συσχετισμό συνεύρεσης-γέννας αταίριαστο, θα χρησιμοποιήσω ένα μόνο επιχείρημα. Τη σημασία της αίσθησης της οσμής σ' αυτά τα ζεύγη: το ζεύγος των εραστών και το ζεύγος μάνας-νεογέννητου. Όσο σημαντική είναι η  μυρωδιά του σώματος ανάμεσα στους εραστές για τη διατήρηση της τρυφερότητας μεταξύ τους στη συνέχεια, τόσο σημαντική είναι η ίδια αυτή αναγνώριση με  την αίσθηση της οσμής ανάμεσα στη λεχώνα και το νεογέννητο βρέφος της. Όταν παραμένουν κοντά η μάνα με το βρέφος της, μετά την γέννα, αυτό το γεγονός, εγγυάται καλή εξέλιξη
στην υγεία και των δύο. Το νεογέννητο βρέφος η μυρωδιά από το σώμα της μητέρας του, το ηρεμεί,
του χαρίζει την ευτυχία, την γαλήνη. Τον καλό ύπνο και την καλή ανάπτυξη. Για την μητέρα πάλι η συνεχής αίσθηση της παρουσίας και η μυρουδιά του νεογέννητου, της δίνει σιγουριά, γιατί νοιώθει ότι μπορεί να το προστατεύει. Το αναγνωρίζει  μ΄αυτή την αίσθηση. Όταν το αισθάνεται πλάϊ της χαίρεται, και ξεκουράζεται γιατί ξέρει πως είναι ασφαλές το απροστάτευτο μικρό της. Εξάλλου στην τέχνη των τραγουδιών ο στιχουργός κάτι παραπάνω ξέρει, όταν για να υμνήσει τον έρωτα γράφει στο άσμα: " μέσα στα χέρια σου γεννήθηκα!"