Σχόλιο Ισιδώρου Νερούτσου πάνω σε άρθρο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Ο συγγραφέας του άρθρου ξεχνάει, ότι καπιταλισμός και φιλελευθερισμός, δεν σημαίνουν την ελευθερία του πολίτη, ούτε του μικρομεσαίου, αλλά την ελευθερία των μονοπωλίων και των καρτέλ να λυμαίνονται τον μόχθο των ανθρώπων, φθάνοντας ακόμα και στις μαζικές δολοφονίες και καταλύσεις πολιτευμάτων. Η ιστορία και η καθημερινότητα το έχουν
αποδείξει. Το δεύτερο που ξεχνά είναι ότι τα βραβεία Νόμπελ, δίνονται σε αυτούς και μόνο, που υπηρετούν το κεφάλαιο. Το τρίτο ότι σύμφωνα με τους ορισμούς της έννοιας του κράτους, είτε είναι Αστικοί είτε Σοσιαλιστικοί, ορίζουν ότι κράτος είναι μηχανή βίας, που πάντα υπηρετεί συμφέροντα κάποιας τάξης. Η Σοσιαλιστική θεώρηση για το κράτος και την οικονομία, δεν είναι ο κρατισμός και αυτό σκόπιμα το ξεχνά, αλλά η καταστροφή της μηχανής αυτής που παράγει βία, (υπέρ συμφερόντων) και η κατοχή και εκμετάλλευση των παραγωγικών δυνάμεων, που πρέπει να ελέγχονται από τις κοινωνικές δυνάμεις της εργασίας. Τον πλούτο παράγουν οι εργαζόμενοι και τον εκμεταλλεύονται οι κερδοσκόποι. Πόσο ηθικό είναι αυτό; Στις χώρες του λεγόμενου υπαρκτού Σοσιαλισμού, αντί να καταστραφεί το κράτος και η κρατική ιδιοκτησία, η οικονομία στρατιωτικοποιήθηκε και μετατράπηκε σε απόλυτο κρατικό μηχανισμό, ελεγχόμενο, όχι από την κοινωνία, αλλά από το κόμμα, που μετεξελίχτηκε σε κλέφτες και τυχοδιώχτες, γι’αυτό και δεν πέτυχε. Μην ξεχνάμε ότι ο Ανδριανόπουλος μαζί με τον Στέφανο Μάνο είναι οι Αρχιερείς του νεοφιλελευθερισμού.
Μεταξύ άλλων ο Κύριος Ανδριανόπουλος γράφει «Όλοι μεγαλώνουμε μαθαίνοντας πως στόχος μας στη ζωή θα πρέπει να είναι η βοήθεια προς τους άλλους και η ευημερία του συνόλου. Ουδείς όμως δημιουργεί με στόχο συνειδητά την βελτίωση της ζωής των άλλων.»
Αυτό είναι μια αλήθεια στα πλαίσια του καπιταλισμού. Δεν αναρωτήθηκε όμως αν η κοινωνία και η οικονομία λειτουργούσε με βάση την αλληλεγγύη και την ωφέλεια όλων των κοινωνικών μερών και όχι τον προσωπικό ανταγωνισμό σε όλα τα επίπεδα, αν επιτυγχάναμε τον στόχο της ανθρώπινης διαβίωσης λέω εγώ και όχι της διεφθαρμένης ευημερίας του ανταγωνισμού.
Παρακάτω γράφει Όλοι καινοτομούν και δουλεύουν με σκοπό να βγάλουν χρήματα. Που τα κερδίζουν πουλώντας προϊόντα που κάποιοι τα αγοράζουν, εκτιμώντας πως θα κερδίζουν περισσότερα από την χρήση τους από εκείνα που θα διαθέσουν για την αγορά τους
Δεν λέει ότι μόνο όσοι ασκούν επιχειρηματικές δραστηριότητες, μπορεί να κερδίζουν, αλλά ιδιαίτερα στις μεγάλες επιχειρήσεις, πλούτος χωρίς εξαρτημένη εργασία, δεν παράγεται και ακόμα ότι οι πλειοψηφία των καταναλωτών, είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Ακόμα ότι οι κεφαλαιοκράτες προσπαθούν όχι από προσωπική ανάγκη επιβίωσης, αλλά από πλεονεξία και ματαιοδοξία, να υποκαταστήσουν το κράτος ή έχουν την απαίτηση να υποστηρίζονται από το κράτος και οι υπηρεσίες του να δουλεύουν γι’αυτούς και ότι σε πάρα πολλές περιπτώσεις, έχουν δολοφονήσει με πολέμους ή με άλλα μέσα χιλιάδες ανθρώπους. Ότι σε πολλά μέρη του πλανήτη, οι αδηφάγες αυτές καπιταλιστικές εταιρείες, προκαλούν τεράστια φτώχεια στον πληθυσμό, σε πολλά εκατομμύρια ανθρώπους, μόνο και μόνο με γνώμονα το συμφέρον. Απαιτούν να πάρουν πίσω τα δανεικά που έδωσαν σε κράτη όπως η Ελλάδα, Αξιώνουν το εξοντωτικό κούρεμα των εισοδημάτων των εργαζομένων και μικρομεσαίων, αλλά δεν δέχονται και ταυτόχρονο κούρεμα της δικής τους περιουσίας και των δικών τους απαιτήσεων.
Ακόμα σημειώνει. «Μια κατάσταση, δηλαδή, κέρδους για όλους. Έτσι όμως αναπτύσσεται η οικονομία και η κοινωνία πάει μπροστά. Με την ευημερία να διαχέεται σε όλο και περισσότερα άτομα και ομάδες. Αυτή είναι ακριβώς η λογική του καπιταλισμού. Εκεί στηρίζεται και η ηθική του υπεροχή.»
Το βλέπουμε μπροστά μας όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Όλο και περισσότεροι όχι μόνο δεν ευημερούν, αλλά φτωχοποιούνται συνεχώς, στο βαθμό που κάνει την εμφάνισή της μεγάλη ανθρωπιστική κρίση. Για αυτή την ηθική υπεροχή μιλάει ο Κύριος Ανδριανόπουλος.
«Εφόσον όλοι με την προσδοκώμενη εξέλιξη περνούν καλά, τι σημασία έχει αν κάποιοι έχουν διαθέσιμα περισσότερα οικονομικά μέσα από άλλους; Αφού όλοι έχουν την δυνατότητα να καταναλώνουν καθημερινά σημαντικές ποσότητες λ.χ. κρέατος, γιατί αποτελεί πρόβλημα αν κάποιοι έχουν τα μέσα να εξασφαλίζουν τρείς φορές περισσότερο κρέας, που ουσιαστικά δεν μπορούν να καταναλώσουν, στο ίδιο διάστημα;»
Η πραγματικότητα και εδώ είναι διαφορετική. Αυτό ισχύει μόνο για τους λίγους έχοντες. Χιλιάδες είναι οι άνθρωποι που στερούνται στέγης και φαγητού. Τα συσσίτια στις εκκλησίες, στους δήμους και στις δομές κοινωνικής αλληλεγγύης, αυτό επιβεβαιώνουν. Αν τα πράγματα ήσαν όπως τα περιγράφει, οι αντιρρήσεις θα ήταν περιορισμένες.
«Επιλέγουν λοιπόν πολλοί το κράτος για να αναλάβει την ανακάλυψη μηχανισμών κοινωνικής και εισοδηματικής εξίσωσης. Που όμως συνακόλουθα, και αναπόφευκτα, περιορίζει τα επίπεδα ατομικής ελευθερίας. Είτε βάζοντας χέρι, μέσω φόρων, στα ατομικά περιουσιακά στοιχεία των πολιτών, είτε παρεμβαίνοντας στις αγορές ελέγχοντας συναλλαγές και εμποδίζοντας λογής επιχειρηματικές πρωτοβουλίες»
Εδώ στην πραγματικότητα ο αρθρογράφος ζητάει να μην παραβιάζονται όχι τα δικαιώματα των πολιτών, για τα οποία καμία αντίρρηση υπάρχει, αλλά να μην εμποδίζονται οι δραστηριότητες των μεγάλων επιχειρήσεων, έστω και αν παραβιάζουν τους νόμους και αν ακόμα επιβαρύνουν το περιβάλλον. Να κερδίζουν δηλαδή όσο μπορούν περισσότερα και να πληρώνουν στους είλωτες και στο κράτος, όσο μπορούν λιγότερα. Σαν παράδειγμα δεν βρήκε καμία άλλη χώρα στον κόσμο να αναφερθεί, παρά μόνο την Ινδία, στην οποία μαζί με την Κίνα, οι καπιταλιστές βρήκαν φτηνό και βολικό καταφύγιο.
Και καταλήγει «Η ηθική ανωτερότητα του καπιταλισμού είναι φανερή. Απλά, πολλοί αρνούνται έγκαιρα να το παραδεχθούν. Φορτώνοντας έτσι την κοινωνία με πόνο και δυστυχία. Παρασύροντάς την σε όλο και μεγαλύτερα αδιέξοδα.»
Στο σημείο αυτό έχω να παρατηρήσω ότι στην πραγματικότητα καμία ηθική δεν υπάρχει στον καπιταλισμό, γιατί ισχύει ο νόμος της ζούγκλας. Δηλαδή θα σε φάω για να μη με φας. Ιδανική συμπεριφορά και με κανόνες πραγματικής αγοράς, όπως την οραματίζεται ο Κύριος Ανδριανόπουλος, στην πράξη δεν υπάρχουν. Στον καπιταλισμό, λόγω της ακόρεστης δίψας για κέρδος όλο και περισσότερο, κυριαρχεί μόνο η εγκληματική συμπεριφορά. Βεβαίως σε όλα τα συστήματα μέτρο είναι ο άνθρωπος. Αυτός δημιουργεί και ο ίδιος καταστρέφει. Καλοί και κακοί υπάρχουν σε όλες τις κατηγορίες ανθρώπων. Η κοινωνία όμως πρέπει και οφείλει να αυτοπροστατεύεται.
http://www.capital.gr/News.asp?id=1906771
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου