Τιµή στην αφοσίωση, στο µόχθο, στην προσήλωση.
Τιµή στον Πατέρα που παλεύει καθηµερινά για να στηρίξει τα παιδιά του ηθικά και υλικά µέσα στην οικογένεια.
Μεγαλύτερη τιµή όµως πρέπει σε εκείνον τον Πατέρα που οι συνθήκες τον τοποθέτησαν εκτός του «οικογενειακού πλαισίου» και εκείνος επιµένει να αγωνίζεται για την ισόρροπη ψυχοσωµατική ανάπτυξη των παιδιών του, διεκδικεί τον Πατρικό του ρόλο και τη
ουσιαστική σχέση του µε τα παιδιά του και αρνείται το ρόλο του «γονέα – επισκέπτη».
Στις αναπτυγµένες χώρες, περίπου το 70% των γάµων διαλύονται, σύµφωνα µε τα
διεθνή στατιστικά στοιχεία. Στην Ελλάδα, 1 στους 4 γάµους καταλήγει σε διαζύγιο. Η εµπειρία
αυτή είναι ψυχικά τραυµατική για αυτούς που χωρίζουν, αλλά είναι ακόµη περισσότερο
οδυνηρή για το ψυχικό κόσµο των παιδιών. ∆εδοµένων των κοινωνικών στερεοτύπων, της
έλλειψης κουλτούρας «συνεπιµέλειας» των παιδιών από τους δύο γονείς και της απουσίας
ειδικών δοµών στην Κοινωνική Πρόνοια και στη ∆ικαιοσύνη, αυτός που αποµακρύνεται από την
οικογενειακή στέγη και από την καθηµερινή επαφή και επιµέλεια των παιδιών, στις 99% των
περιπτώσεων, είναι ο πατέρας τους, ο οποίος στο εξής αντιµετωπίζεται αποκλειστικά ως
«επιταγή διατροφής»...
Τη συνέχεια τη βιώνουµε στα σχολεία µας… Εκτός από τη διαχείριση της ιδιαίτερης
ψυχολογικής αναστάτωσης που βιώνουν οι µαθητές µας, καλούµαστε πολλές φορές να
αντιµετωπίσουµε και τη µεταφορά της διαµάχης αυτής στο σχολείο. Το Υπουργείο Παιδείας
αναγκάστηκε να εκδώσει εγκύκλιο τονίζοντας ότι « …δεν µπορεί να απαγορευθεί εντός του
σχολικού χώρου… » η επικοινωνία του γονέα που δεν έχει την επιµέλεια µε το παιδί του,
« …κατά µείζονα δε λόγο, δεν µπορεί να απαγορευθεί η είσοδος του γονέα αυτού στο σχολείο… ».
ΟΜΟΣΠΟΝ∆ΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΩΝ
ΤΕΧΝΙΚΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙ∆ΕΥΣΗΣ
»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου