Το τέλος μιάς γραβάτας

Το τέλος μιάς γραβάτας

 Της Αγνής Ζησίδου

 Όχι «με τα παπούτσια στο χέρι» αλλά με τη γραβάτα, που ο ίδιος έλυσε απ το λαιμό του, αποχωρεί από την δημαρχία ο Γιάννης Δεκαβάλλας. Κοιτάζει πίσω του με σκέψεις πυκνές και πολυσύνθετες, με συναισθήματα έντονα και αντιφατικά.

Και κατεβαίνει. Κατεβαίνει μια σκάλα, που αν και μαρμάρινη και φαινομενικά ψυχρή, καθημερινά κατέγραφε τα πέλματα του. Εμπειρική ρεφλεξολόγος δεκαετίες τώρα, τον καταλάβαινε απόλυτα. Ένοιωθε τις αγωνίες του, τα άγχη του, την ικανοποίηση, την πίκρα, τα φαρμάκια, και τη χαρά του. Μετρούσε τους παλμούς του.

Μόλις μάλιστα του χειρόγραψε και το πιστοποιητικό του. Σαφής διάγνωση και

λιγόλογη. «Μεγάλη καρδιά» έγραφε και στην δυσανάγνωστη τζίφρα της, κάτι σαν

«Δική σου» μου φάνηκε με συστολή και ντροπή νάναι κρυμμένο.

  Ο δήμαρχος ετούτος αγαπήθηκε όσο κανένας προηγούμενος του. Αγαπήθηκε γιατί

αγάπησε τους δημότες του συνολικά, μα και έναν-έναν χωριστά. Τον ένοιωθαν όλοι

δικό τους φίλο. Οικείο πρόσωπο, συγγενή ενίοτε.

Έσκυβε μ ενδιαφέρον αληθινό στο πρόβλημα του καθενός, μακριά από λυσσώδη

ψηφοθηρία και βαθιά ανθρώπινος, έδινε λύση για να τον ικανοποιήσει. Του

καταλογίστηκε κατά καιρούς (όχι άδικα ίσως;) σαν αρνητικό διοικητικό στοιχείο

του, αφού πιθανόν αυτό και να λειτούργησε κάποιες φορές σε βάρος του συνόλου.

Πιθανόν.

   Σ αυτές τις δυόμισι σχεδόν δεκαετίες του, αφήνει έργο σπουδαίο και μεγάλο,

σε μια πόλη που οι ίδιοι της οι κάτοικοι, ΕΜΕΙΣ, μαλθακοί και φιλήσυχοι,

φιλειρηνικοί και αδιάφοροι αφήνουμε την τύχη της στα χέρια των όποιων

αυτοδιοικητικών που πρόχειρα,  και απερίσκεπτα πολλές φορές εκλέγουμε,

αποποιούμενοι κάθε δική μας ευθύνης.

   Ξέρω Γιάννη Δεκαβάλλα, κι είν η πρώτη μου φορά …τώρα που έβγαλες τη γραβάτα, που σου μιλώ στον ενικό, ξέρω πως δεν θα ζητήσεις αγάλματα και προτομές, ότι σε σένα δεν ταιριάζουν τέτοιου είδους ή παρόμοιες «τιμές». Έντιμος, σεμνός και ηθικός, (πλούσια γονική  σου κληρονομιά) απέχεις απ αυτά, δεν θα τα κυνηγήσεις, κανέναν πλάγια δεν θα εκλιπαρήσεις.

   Σ ευχαριστούμε για όσα πρόσφερες σ αυτήν εδώ την πόλη, σ ετούτο δω το νησί!

Θα σε θυμόμαστε γιατί μια ζωή….τη μισή σχεδόν απ τη ζωή μας ήσουνα ο δήμαρχος

μας ο αγαπημένος.

Και πώς μούρθε τώρα πώς!

Μην εκπλαγείς Γιάννη, αν λίγο αργότερα, όχι πολύ μακριά, αν ανοίξεις έναν

«Μπαμπινιώτη» και διαβάσεις δίπλα στη λέξη «δήμαρχος» την έννοια «δεκαβάλλας».

Μην εκπλαγείς φίλε μας! Δήμαρχε αγαπημένε μας!

Αγνή Ζησίδου

Σύρος, 29 Αυγ. 14