ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Τρίτη Δημοτικού ήρθε στο σχολείο μας ο Πέτρος. Ο πατέρας του υπάλληλος του Δημοσίου και μετά από μετάθεση εγκαταστάθηκε με την οικογένεια του στη πόλη μας.Ο Πέτρος ήταν ψηλό αγόρι πολύ ψηλό ένα κεφάλι και πάνω από το ψηλότερο παιδί του σχολείου μας, γι’ αυτό και από την πρώτη
στιγμή τον φωνάζαμε Λέλεκα. Τον πείραζε όταν το άκουγε ένιωθε πίκρα και δεν μιλούσε.είχε ευαισθησία και φινέτσα. Ήταν καλός μαθητής, του άρεσε η ποίηση και είχε
καλή απαγγελία στα θεατρικά σκετς του σχολείου μας.
Έδινε πάντα ρεσιτάλ και όλοι οι παρευρισκόμενοι τον χειροκροτούσαν. Στην τάξη μας είχαμε και τη Λενιώ, ένα χαριτωμένο κορίτσι και καλή μαθήτρια και όλοι την γλυκοκοιτάζαμε. Ακόμη και
ο Πέτρος πολλές φορές προσπάθησε να την πλησιάσει και να πιάσει φιλία μαζί της
Μα εκείνη πιθανόν επηρεασμένη από τα άλλα παιδιά του αντιμιλούσε και του έλεγε "Άσε με ήσυχη ρε Λέλεκα". Και αυτός θλιμμένος της έλεγε "εντάξει ρε αγριμάκι".
Έτσι περνούσαν τα χρόνια και οι τάξεις και φτάσαμε τις τελευταίες ημέρες που
τελειώναμε το Δημοτικό και η Λενιώ μετά από κάποιο διάλειμμα βρήκε μέσα στη σάκα της ένα κόκκινο τριανταφυλλάκι κολλημένο σε ένα μπλε χαρτί και με καλλιτεχνικά γράμματα να γράφει "θα σε θυμάμαι για πάντα , Πέτρος". Η αφιλότιμη το έβγαλε και το έδειξε σε όλα τα παιδιά.Η πλάκα που έγινε δεν περιγράφεται . Ο Πέτρος αρκετά πειραγμένος δεν είπε τίποτα . Υπερήφανα σηκώθηκε το πήρε από τα χέρια της γύρισε και μας κοίταξε και με ψηλά το κεφάλι έφυγε.Kαι τότε αισθανθήκαμε τα περισσότερα παιδιά ότι μας έδινε ένα καλό μάθημα αξιοπρέπειας .Τις δύο τελευταίες ημέρες που έμειναν δεν ήρθε στο σχολείο. Αλλά και την επόμενη χρονιά όσα παιδιά πήγαμε Γυμνάσιο ο Πέτρος δεν φάνηκε. Πραγματικά μας έλειψε. Μάθαμε ότι ο πατέρας του έφυγε με μετάθεση από την πόλη μας . Αρκετές φορές με την Λενιώ πιάναμε τη συζήτησή του και η Λενιώ ένιωθε τύψεις για την αντιμετώπιση που του είχε κάνει τότε.
Πέρασαν και τα Γυμνασιακά χρόνια και καθένας από εμάς τράβηξαν το δρόμο τους.Άλλοι έγιναν υπάλληλοι, άλλοι τεχνικοί, άλλοι μπήκαν σε σχολές. Η Λενιώ πέρασε Πανεπιστήμιο όμως πάντα τα καλοκαίρια βρισκόμαστε και κάναμε παρέα,εκείνη εγώ και το κορίτσι μου.Ένα καλοκαιριάτικο πρωινό ήρθε μας βρήκε και μας ανακοίνωσε οπωσδήποτε να πάμε να δούμε μια θεατρική παράσταση από μια θεατρική ομάδα ηθοποιών που έδιναν παράσταση στην πόλη μας. Συμπαθούσε ένα ανερχόμενο αστέρι που έπαιζε , στη τηλεόραση κα συμμετείχε σε αυτή τη ομάδα ηθοποιών και ήθελε να τον δει από κοντά, παρά τις κάποιες αντιρρήσεις μας, μας έπεισε και πραγματικά ήταν μια καταπληκτική παράσταση και ο ηθοποιός που συμπαθούσε με ένα ωραίο καλλιτεχνικό όνομα, ένα μεγάλο υποσχόμενο ταλέντο. Μετά την παράσταση τα κορίτσια είχαν την επιθυμία να ζητήσουν αυτόγραφο όπως και πάρα πολλά άλλα κορίτσια και αγόρια.
Μείναμε τελευταίοι για να αποφύγουμε το συνωστισμό και τα σπρωξίματα .Φτάσαμε
κοντά και τα δύο κορίτσια πλησίασαν.Εγώ που δεν ενδιαφερόμουν έμεινα πίσω. Ο ηθοποιός σήκωσε τα μεγάλα εκφραστικά του μάτια και κοίταξε την Λενιώ και της είπε:";Αγριμάκι και σύ εδώ?" εκείνη χαμένη και έκπληκτη του φωνάζει "Πέτρο", έβγαλε το πορτοφόλι του και προσεχτικά έβγαλε από μέσα το μπλε χαρτάκι με το ξεραμένο τριανταφυλλάκι που της είχε βάλει μέσα στη σάκα της, της το πρόσφερε και εκείνη συγκινημένη έπεσε στην αγκαλιά του, του ζήτησε συγνώμη για την τότε
Πολλές φορές πηγαίνω σπίτι τους, αναπολούμε και θυμόμαστε τα παλιά.
Καμαρώνω τα παιδιά τους την κόρη που ακολούθησε με μεγάλη επιτυχία το επάγγελμα του πατέρα της. Και το γιό τους που τελείωσε και εργάζεται σαν πυρηνικός φυσικός.
Μανώλης Κ Βιλαντώνης
 |
| νέοι κανταδόροι της εποχής στην Παλιά Χώρα |
Αγόρια στη δεκαετία του 1960 Κορίτσια στη Πορτάρα (δεκαετία 60΄)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου