Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Ισιδώρου Νερούτσου
Η λέξη κομουνισμός με ένα μ, βγαίνει από την Ελληνική λέξη κοινός. Επομένως κοινωνισμός = κομουνισμός. Υποθέτω ότι συμφωνούμε, αν δεν κάνω λάθος, ότι η διαλεκτική μέθοδος, είναι η μέθοδος λογικής ανάλυσης των πραγμάτων και της ιστορίας, που διατυπώθηκε από τον Ηράκλειτο, συμπληρώθηκε από τους άλλους
προσωκρατικούς Φιλοσόφους, Λεύκιππο. Δημόκριτο, Λουκρίτιο  και εφαρμόσθηκε από τον Δαρβίνο, στην θεωρία του περί καταγωγής και εξέλιξης-προσαρμογής των
ειδών, από τους Μαρξ-Έγκελς, στις θεωρίες τους περί καταγωγής και εξέλιξης της ιστορίας και των κοινωνιών, και από τον Αϊνστάιν στην θεωρία του περί χωροχρόνου.
Με βάση την διαλεκτική λογική, ο Μαρξ υπολόγισε ότι η εξέλιξη του καπιταλιστικού κοινωνικοοικονομικού συστήματος νομοτελειακά, είναι το Κοινωνιστικό ή κομουνιστικό ή Σοσιαλιστικό Κοινωνικοοικονομικό σύστημα, που η ουσία του βρίσκεται στο ότι τα μέσα παραγωγής, θα ανήκουν και θα τα διαχειρίζεται η κοινωνία, και όχι το κράτος, εξ ου και η ονομασία Κοινωνισμός. Η κοινωνία στην μεγάλη πλειοψηφία της, αποτελείται από εργάτες ή εργαζόμενους με σχέση εξαρτημένης εργασίας, αγρότες, επιστήμονες ή Μικρομεσαίους, που η οικονομική τους κατάσταση δεν διαφέρει πολύ από τους εργαζόμενους. Τα τελευταία είναι δική μου προσθήκη, που βασίζεται στην εξελικτική εξομοίωση των κατηγοριών αυτών με τους εργάτες.                                                                         Οι θεωρίες όλων αυτών των πρωτοπόρων της διανόησης, δεν μένουν στάσιμες και αναλλοίωτες, ως ευαγγέλιο, αλλά διεργάζονται από εν συνεχεία ερευνητές, επεξεργάζονται και καταλήγουν σε όλο και ποιο σωστές και σύμφωνες με την πραγματικότητα θεωρήσεις. Το μεγάλο λάθος των λεγόμενων κλασσικών του Μαρξισμού, με την μεγάλη επιρροή πάνω τους από το ΚΚΣΕ, είναι ότι εξέτρεψαν την Μαρξιστική θεωρία σε Δόγμα, που είναι αντίθετο και με τις ιδέες του ίδιου του Μαρξ, και εξέτρεψαν τον Κοινωνισμό, σε κρατισμό.                                                                                                                           Μη ξεχνάμε ότι οι κοινωνικοοικονομικές νομοτέλειες, δρουν ανεξάρτητα, από το ποιός εκπροσωπεί ποιόν. Το εργατικό κίνημα, δεν χρειάζεται ηγεμονισμούς και καθοδηγήσεις. Οι ηγεσίες είναι απαραίτητες,  για την προς τα μπρός κίνηση και για συντονισμό του μετασχηματισμού της κοινωνίας, χωρίς όμως να δρουν στο όνομα του λαού, αλλά σύμφωνα πάντα με τις σαφείς  εντολές του λαού.                                                                                                                                                                            Τα  ΘΑ και οι προβλέψεις, είναι αυτά που πρέπει να μελετηθούν παραπέρα και να δοθούν επιστημονικές  ερμηνείες επαληθεύσιμες στην πράξη και δεν αρκούν οι προφητείες, ούτε υπάρχει κόμμα που να εκπροσωπεί αυθεντικά την εργατική τάξη, με την ευρεία έννοια του όρου, όποιο όνομα κι αν έχει. Στο σημείο αυτό χρειάζεται πολλή μελέτη και ασφαλιστικές δικλείδες, για να μη χαθεί η εξουσία του λαού. Κι αυτό γιατί τα κόμματα εκπροσωπούν, όπως έχει αποδειχθεί και από την μελέτη της ιστορίας, μόνο το δικό τους συμφέρον. Όχι ότι δεν χρειάζονται. Πρέπει όμως να ελέγχονται ουσιαστικά στο 100% από τον λαό.                                                                                                                                          Επομένως το τι μέλλει συμβεί, στην μετακαπιταλιστική περίοδο, είναι άγνωστο και ζητούμενο. Τα πρόσωπα δε, που αποτελούν τα κομματικά στελέχη, γρήγορα διαφθείρονται και κοιτούν μόνο την δική τους εξουσία και το δικό τους συμφέρον.                                                                                                     Αυτό έχει αποδειχθεί διεθνώς και με οποιοδήποτε κόμμα στην εξουσία. Βλέπε ΕΣΣΔ με τον υποτιθέμενο «Αρχικομουνιστή» Γιέλτσιν και ένα σορό πάμπλουτους,  βαφτισμένους, μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, ως πρώην Κομουνιστές.                                                                                                            Το ζήτημα είναι αν οι εργαζόμενοι και οι διανοούμενοι, είναι και συμφωνούν, με το αναμφισβήτητα  δικαιότερο και εξελικτικά ανώτερο Κοινωνικοοικονομικό σύστημα του κοινωνισμού ή με το παρωχημένο και εγκληματικό, έστω και πανίσχυρο σήμερα, καπιταλιστικό σύστημα. Οι λατινογενείς χαρακτηρισμοί, που αποδίδονται συχνά πυκνά προς πάσα απόκλιση από το δόγμα, αποτελούν την ύβρη του ηττημένου.                                                                                                                                      Σήμερα ο κόσμος της εργασίας, που κινδυνεύει να συνθλιβεί από την Σκύλα και την Χάρυβδη, οφείλει και με τις ιδεολογικές του διαφορές, να κινηθεί ενωμένος, για να αντιμετωπίσει την χολέρα του νεοφιλελευθερισμού, που όλοι μας νοιώσαμε τι σημαίνει. Στην φάση αυτή που διανύουμε, προέχει η σωτηρία του λαού. Μέσα στην κοιλιά του θηρίου, οφείλουμε ενωμένοι, με αλληλεγγύη και αυταπάρνηση  να παλέψουμε.                                                                                                                                Η νίκη πιθανό να ανοίξει και τις πόρτες της εξελικτικής πορείας προς τον Κοινωνισμό.