Τα συνθήματα του Πολυτεχνείου είναι σα να ακούστηκαν μόλις χθες, αφού οι πολίτες υποφέρουν από ένα μοντέλο που χρεοκόπησε και καταρρέει αλλά δεν εννοεί να εγκαταλείψει την πολιτική σκηνή. Ένα μοντέλο φαυλότητας, κομματισμού, αναξιοκρατίας και λανθασμένων επιλογών. 
Μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας έχουν οδηγηθεί σε εξαθλίωση και ακόμη και η απλή επιβίωση φαντάζει σήμερα δύσκολη. Το όποιο κοινωνικό κράτος υπήρχε και τα δημόσια αγαθά εξαφανίζονται καθημερινά και η εκπαίδευση βρίσκεται σε μια πιο από τις άσχημες καταστάσεις από τη μεταπολίτευση και εδώ. Ελευθερία έχουν μόνοι όσοι μπορούν να αυθαιρετούν ενάντια στους πολίτες. Το περιβάλλον βρίσκεται σε διαρκή απειλή.
Μα το πιο άσχημο απ’ όλα είναι ότι στερείται η ελπίδα από το λαό και τη νέα γενιά. Μια γενιά που ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες, ακόμα και μέσα στην καρδιά της επταετίας μπορούσε να κάνει όνειρα και να ελπίζει για ένα καλύτερο μέλλον. Μια γενιά που περιθωριοποιείται αντί να βρίσκεται στο κέντρο των εξελίξεων. Είναι συνεπώς ελάχιστο χρέος όλων μας να εξασφαλίσουμε στη νέα γενιά ένα βιώσιμο μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου