Οι εμπορικά Ανώνυμοι – ΕΠΩΝΥΜΟΙ της ψυχής μας

του Δρ. Σταύρου Σπηλιάκου

Αναγνώριση και Τιμή σ’ αυτούς που “φύλαξαν Θερμοπύλες” στα χωριά μας.

Δεν είναι δυνατόν κάποιος να καταγράψει το μουσικό και χορευτικό βίο των Κινιδαριωτών και να αγνοήσει ή στην καλύτερη περίπτωση να αχνογράψει την παρουσία του λαϊκού πρακτικού οργανοπαίκτη Μανούσου Καρποντίνη του Κοκκινογιάννη. Του οργανοπαίχτη, που έπαιξε και παίζει για τους Κινιδαριώτες, και όχι μόνο, για τους χωριανούς του που ήταν απαιτητικοί γλεντιστές, ενός χωριού που οι κάτοικοί του «κατάγονται από φυλή οργανοπαιχτών».
Πόσους δεν πάντρεψε με το βιολί του, πόσους δεν γλέντισε στα βαφτίσια των παιδιών τους, πόσα χρόνια δεν συνόδεψε τους Φουστανελάδες, πόσους δεν μεράκλωσε στα μαγαζιά του χωριού, σε πόσα σπίτια δεν γλέντισε τις φιλικές και συγγενικές παρέες, πόσα κοπέλια και κοπελούδια δεν «έβγαλε» στο δημόσιο χορό, σε πόσα δεν φανέρωσε τον έρωτά τους με τα δίστιχα στον Μπάλλο, πόσους ξενικούς δεν «χρόνισε» στο χορό τους, σε πόσα κοπέλια νεόβγαλτα σαν οργανοπαίχτες δεν συμπαραστάθηκε τακιμιάζοντας μ’ αυτά ή παραχωρώντας τη θέση του;
ΜΑΝΟΥΣΟΣ ΚΑΡΠΟΝΤΙΝΗΣ
Γεννήθηκε στις 8 Απριλίου 1962 στον Κινίδαρο της Νάξου.
Γονείς του, ο Γιάννης Καρποντίνης (Κοκκινογιάννης) και η Φλώρα Κλουβάτου.
Είναι παντρεμένος με τη Μαρία Χανιώτη κι έχει 4 παιδιά.
Πρωτόπιασε βιολί στα χέρια του όταν πήγαινε  ...
στην Πέμπτη του Δημοτικού. Είχε σπάσει το πόδι του κι ο ανήσυχος Μανούσος, που δεν μπορούσε να πάει σχολείο, έφτιαξε ένα αυτοσχέδιο (απομίμηση) βιολί μόνος του από σανίδια, πρόκες και πετονιά. Σε ηλικία 15 χρόνων έφυγε απ’ το χωριό και πήγε στην Αθήνα, όπου και δούλεψε σε οικοδομή με 50 δραχμές μεροκάματο. Με τα χρήματα απ’ την οικοδομή αγόρασε το πρώτο του βιολί (μεταχειρισμένο)  από τον Νίκο Λεγάκη (Λεγακάκι), 10.000 δρχ. Τότε πρωτοπήγε και του έδειξε ο Λεωνίδας Κ. Κονιτόπουλος (αδελφός του Θεοδογιώργη) σε ηλικία 16 ετών.
Δάσκαλους δεν είχε πολλούς. Τα βασικά του έδειξε ο Λεωνίδας και μετά συνέχισε μόνος του γι’ αυτό είναι και πραχτικός οργανοπαίχτης. Παίζει λίγα και μερακλίδικα. Κάποια μαθήματα του έκανε αργότερα ο συγχωριανός του, ο Στάθης ο Κουκουλάρης και μάλιστα του «πάτησε» κάποια τραγούδια που δεν μπορούσε να τα βγάλει μόνος του.
Πρωτόπαιξε δημόσια στο πανηγύρι του χωριού του και είχε για δεύτερο στο πατάρι βιολί τον Θεοδογιώργη για την αλλαγή και τη βοήθεια. Μόνος του πρωτόπαιξε σε βαφτίσια (της ανιψιάς του της Φλώρας του συγχωρεμένου του Ντίνου του Σκουλάξινου) με λαουθιέρη τον συγχωριανό του Γιάννη Τσακωνιάτη (Γιαννουλάκι) με τον οποίο και συνεργάστηκε στα πρώτα του «επαγγελματικά» βήματα. Στη συνέχεια έπαιξε με τον Κεραμιώτη λαουθιέρη τον γνωστό Μήτσο Τσακωνιάτη (Μετοχάρη) και τους συγχωριανούς του Σταύρο Γκούφα, τον Βαγγέλη Λεγάκη (Βαγγελάκι) και τον Νίκο Κονιτόπουλο του Θεοδογιακουμή.
Γλέντισε για χρόνια τους Κινιδαριώτες, σε πανηγύρια, γάμους, βαφτίσια και στα διάφορα μαγαζιά. Ανήκει στους πρακτικούς λαϊκούς οργανοπαίχτες που έχουν συνδέσει το παίξιμό τους με την ψυχή του χωριού. Ποτέ δεν επεδίωξε να γίνει ο πρώτος παράγοντας σε μια χορευτική διαδικασία. Διακριτικός. Έπαιζε για τους γλεντιστές.
Προσωπικά του οφείλω το άνοιγμα της ερευνητικής μου προσπάθειας. Συμπαραστάτης μου, αγαπημένος φίλος.
ΤΟΥ ΟΦΕΙΛΩ !!!!
ΑΦΙΕΡΩΜΑ: