Μια από τις σπουδαιότερες εκδηλώσεις του εφετινής θερινής περιόδου αποτελεί η εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε σε υπερυψωμένη περιοχή του Γλινάδου το βράδυ της Τρίτης 9 Αυγούστου 2010 το βράδυ για την ιστορία του νησιώτικου τραγουδιού.Σ’ αυτήν ο Πανεπιστημιακός ερευνητής κ. Σταύρος Σπηλιάκος με τον ιδιαίτερο τρόπο που χρησιμοποιεί, δηλ. πρωτότυπη χρήση και παρουσίαση με ηλεκτρονικά μέσα της καταγραφής αφηγήσεων και μουσικής από ζώντες και αειμνήστους αφηγητές και ερασιτέχνες ή επαγγελματίες τραγουδιστές και με τη ζωντανή επιστημονική αφήγηση και του ίδιου, αλλά στη συγκεκριμένη εκδήλωση και με την πολύτιμη βοήθεια του νησιώτη βιολιστή της παραδοσιακής μουσικής και τραγουδιστή κ. Νίκου Χατζόπουλου και των μελών του συγκροτήματός του (που ενθουσίασαν τους παρευρισκομένους) παρουσίασε τα αποτελέσματα
μιας εργασίας που είχε αρχίσει από το έτος 1987. Στο κατάμεστο από κόσμο κτήμα Μπέη («μπαλκόνι του Αιγαίου» όπως το χαρακτηρίζουν οι διοργανωτές») με όμορφη νυκτερινή θέα προς τις ακτές της Νάξου και της Πάρου (και δίπλα σε ένα φωτιζόμενο γραφικό ανεμόμυλο) παρουσιάστηκε η δημιουργία και εξέλιξη του νησιώτικου και κυρίως του ναξιώτικου τραγουδιού, που αποτελεί ιδιαίτερης σημασίας πολιτιστικό επίτευγμα και αγαθό όχι μόνο για τη Νάξο αλλά και για όλη την Ελλάδα. Μια σπουδαία τεκμηριωμένη εργασία που μας εντυπωσίασε.Την εκδήλωση διοργάνωσε η Ομοσπονδία Ναξιακών Συλλόγων (Ο.ΝΑ.Σ.) σε συνεργασία με τους Συλλόγους των χωριών Γλινάδου, Αγερσανίου και Τριπόδων και με τη συμπαράσταση και του Δήμου Νάξου και του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Νάξου.
Είναι πολύτιμη η προσφορά (που μας κάνει υπερήφανους όλους τους Ναξιώτες) των αφανών όσο και επιφανών δημιουργών του ναξιώτικου παραδοσιακού τραγουδιού και θα απαιτούσε ιδιαίτερο άρθρο και η απλή αναφορά σε ονόματα. Πολύτιμη και η συνεισφορά των (επανακαμπτόντων στο νησί) Ναξίων μεταναστών του παρελθόντος στη Μικρά Ασία στην εξέλιξη του ναξιώτικου τραγουδιού. Αλλά πολύ σπουδαίο είναι και το επίτευμα του κ. Σπηλιάκου και του αξίζει κάθε αναγνώριση και συγχαρητήριά μας για τη μελέτη, καταγραφή και παρουσίαση της μουσικής παράδοσης του νησιού μας που με μοναδικό τρόπο ανέδειξε τη σπουδαιότητά του. Κι εμείς οι Ναξιώτες πρέπει να παραδειγματιστούμε από την πολύχρονη αυτή προσπάθεια του κ. Σπηλιάκου και να ενθαρρύνουμε εργασίες και να μεριμνήσουμε να καταγράψουμε κάθε πτυχή της ιστορίας και του πολιτισμού του νησιού μας που είναι όντως σπουδαίες αξίζει να γίνουν γνωστές στο ευρύτερο κοινό.
Γιάννης Λογαράς
3 σχόλια:
Κύριε Λογαρά γειά σας
Ονομάζομαι Μελισσουργός Ιάκωβος πατρίδα μου είναι η Νάξος(Αγερσανί) όπου και γεννήθηκα και μεγάλωσα,δυστυχώς όμως οι ανάγκες για σπουδές και δουλειά με κράτησαν στην Αθήνα.
Αγαπώ τον τόπο μου και η Αθήνα απλώς με φιλοξενεί μέχρι να γυρίσω,μόνιμα λογαριάζω,αν θα είμαι καλά στη σύνταξη που λένε.
Θέλω να συγχαρώ τους διοργανωτές για την άρτια εκδήλωση στο Γλυνάδο στις 10-8-2010.
Είχε όλα τα στοιχεία που έπρεπε, επιστημονικότητα και σεμνότητα
Νομίζω όμως ότι υπήρξε κάποια παράλειψη η οποία στην οικογένειά μου τουλάχιστον άλλά και σε άγνωστους σε μένα που κάθονταν πίσω μου, φάνηκε αρκετά.
Καλέσανε να συμπληρώσει την περίοδο της τσαμπούνας στη Νάξο ο Βασίλης Πολυκανδριώτης(έργης),μέλος σπουδαίας μουσικής οικογένειας της χώρα μας,μοναδικός εκπρόσωπος με ιστορία στην τσαμπούνα στα λιβάδια και εκπροσώπου ενός εκ των τριών πολιτιστικών συλλόγων, του Αγερσανιού.
Ωραίο το σκηνικό στο μύλο,απομακρυσμένο όμως το πρόσωπο λόγω απόστασης και άγνωστο στον πολύ κόσμο που ήταν από όλη τη Νάξο,νέοι οι περισσότεροι,αλλά και από άλλα μέρη.
Τι ποιό ωραίο, μετά το παίξιμο να τον παρουσιάσουν από την εξέδρα για ένα κοντινό χειροκρότημα από τον κόσμο.Θα ήταν μια πράξη σεβασμού και αναγνώρισης που όμως δεν έγινε.Θέλω να πιστεύω ότι ήταν παράλειψη και όχι ότι η εξέδρα ¨χώραγε¨μόνο το Νίκο.
Κύριε Μελλισουργέ.
ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΑ την έλλειψη σεβασμού προς πρόσωπα και καταστάσεις που αφορούσαν τα κείμενά μου και το υλικό που εμφανίστηκε, όταν μάλιστα τα κείμενα και το υλικό που ετοιμάστηκε για να παρουσιαστεί στην εκδήλωση ξεπερνούσε τις έξη (6) ώρες.
Η επιλογή του κ. Πολυκανδριώτη από τον Πρόεδρο της Ο.ΝΑ.Σ., τον κ. Ν. Μαϊτό κι εμένα αφορούσε ακριβώς την απόδοση σεβασμού και αναγνώρισης για την προσφορά του στα λαϊκά δρώμενα των Λειβαδιών.
Λόγοι σκηνοθετικοί, αισθητικοί, καλλιτεχνικοί της εκδήλωσης τον «έβαλαν» να παίξει δίπλα στον ανακαινισμένο (από ξενικό κι όχι Έλληνα) Μύλο κι όχι στο πατάρι της λαϊκής ορχήστρας. Μακάρι τεχνικά (οικονομικά) να είχαμε τη δυνατότητα να τον έχουμε ταυτόχρονα και ζωντανά στην γιγαντοοθόνη. Μην αναλωνόσαστε όμως σε διλήμματα του τύπου «χώραγε» ή δεν χώραγε δίπλα στο Νίκο Χατζόπουλο. Πραγματικά δεν «χωράνε» τέτοια ερωτήματα για να μετρήσεις την αξία του ενός ή του άλλου. Η ίδια η κοινωνία κι ο ιστορικός τοποθετεί τον καθένα μας εκεί που του αρμόζει, ανάλογα με την προσφορά του στο κοινωνικό σύνολο.
Μην ανακηρύσσετε σε ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ τους δημιουργούς του λαϊκού μας πολιτισμού γιατί δεν τους πρέπει το εξωστρεφές χειροκρότημα για τα δημιουργήματα και τις κοινοτικές τους δράσεις, αλλά το ανεξίτηλο χάραγμα στην ψυχή, και ιδιαίτερα των νέων. Ο Αξιώτης (κι όχι μόνο) τζαμπουνάτορας πατάει γερά στη φύτρα του, τη μάνα γη.
Πριν όμως γραφτούν πράγματα που αφορούν την ποιότητα των προσώπων (όπως του γράφοντος) του τύπου: «Θα ήταν μια πράξη σεβασμού και αναγνώρισης που όμως δεν έγινε», που σημαίνει για τους γνωρίζοντες απλά Ελληνικά, ότι ούτε σεβασμό ούτε αναγνώριση επέδειξα, καλό θα ήτανε να ρίχνουμε μια ματιά στα έργα και τις ημέρες του.
Κύριε Μελλισουργέ.
ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΑ την έλλειψη σεβασμού προς πρόσωπα και καταστάσεις που αφορούσαν τα κείμενά μου και το υλικό που εμφανίστηκε, όταν μάλιστα τα κείμενα και το υλικό που ετοιμάστηκε για να παρουσιαστεί στην εκδήλωση ξεπερνούσε τις έξη (6) ώρες.
Η επιλογή του κ. Πολυκανδριώτη από τον Πρόεδρο της Ο.ΝΑ.Σ., τον κ. Ν. Μαϊτό κι εμένα αφορούσε ακριβώς την απόδοση σεβασμού και αναγνώρισης για την προσφορά του στα λαϊκά δρώμενα των Λειβαδιών.
Λόγοι σκηνοθετικοί, αισθητικοί, καλλιτεχνικοί της εκδήλωσης τον «έβαλαν» να παίξει δίπλα στον ανακαινισμένο (από ξενικό κι όχι Έλληνα) Μύλο κι όχι στο πατάρι της λαϊκής ορχήστρας. Μακάρι τεχνικά (οικονομικά) να είχαμε τη δυνατότητα να τον έχουμε ταυτόχρονα και ζωντανά στην γιγαντοοθόνη. Μην αναλωνόσαστε όμως σε διλήμματα του τύπου «χώραγε» ή δεν χώραγε δίπλα στο Νίκο Χατζόπουλο. Πραγματικά δεν «χωράνε» τέτοια ερωτήματα για να μετρήσεις την αξία του ενός ή του άλλου. Η ίδια η κοινωνία κι ο ιστορικός τοποθετεί τον καθένα μας εκεί που του αρμόζει, ανάλογα με την προσφορά του στο κοινωνικό σύνολο.
Μην ανακηρύσσετε σε ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ τους δημιουργούς του λαϊκού μας πολιτισμού γιατί δεν τους πρέπει το εξωστρεφές χειροκρότημα για τα δημιουργήματα και τις κοινοτικές τους δράσεις, αλλά το ανεξίτηλο χάραγμα στην ψυχή, και ιδιαίτερα των νέων. Ο Αξιώτης (κι όχι μόνο) τζαμπουνάτορας πατάει γερά στη φύτρα του, τη μάνα γη.
Πριν όμως γραφτούν πράγματα που αφορούν την ποιότητα των προσώπων (όπως του γράφοντος) του τύπου: «Θα ήταν μια πράξη σεβασμού και αναγνώρισης που όμως δεν έγινε», που σημαίνει για τους γνωρίζοντες απλά Ελληνικά, ότι ούτε σεβασμό ούτε αναγνώριση επέδειξα, καλό θα ήτανε να ρίχνουμε μια ματιά στα έργα και τις ημέρες του.
Δημοσίευση σχολίου