ΤΟ ΣΑΓΚΡΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΙΚΡΗ ΤΟΣΚΑΝΗ

Αρθρο του Νίκου Μουστάκη

Είναι παγιωμένη η άποψη ότι όπως οι μοναχοί διάλεγαν πάντα την καλύτερη τοποθεσία για να κτίζουν τα μοναστήρια, έτσι και οι Φράγκοι διάλεγαν πάντα τα πιο εύφορα και πλούσια σε νερό μέρη να κατοικήσουν.

Μια μικρή επισκόπηση των περιοχών που διάλεξαν να κατοικήσουν, στην ίδια τη Νάξο, αρκεί για να επιβεβαιωθεί η προαναφερθείσα άποψη.

Μεταξύ των περιοχών αυτών, ιδιαίτερο ενδιαφέρον για ανάπλαση και αξιοποίηση -με την καλή έννοια- παρουσιάζει η περιοχή του Σαγκρίου.

Ποιά είναι τα ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά;

· οι μεγάλες ιδιοκτησίες

· οι ομαλοί, καλλιεργήσιμοι και γόνιμοι λόφοι

· η ύπαρξη πλούσιων υπόγειων υδάτων

Τα χαρακτηριστικά αυτά της περιοχής του Σαγκρίου -τηρουμένων των αναλογιών- προσομοιάζουν με εκείνα της Τοσκάνης. Το τοσκανικό τοπίο, κατά τον Jacob Burckhardt (1818-1897) καθηγητή της ιστορίας της τέχνης και συγγραφέα του κλασικού έργου «Ο Πολιτισμός της Αναγέννησης στην Ιταλία», ήταν το βασικό στοιχείο για την ανάπτυξη της αναγεννησιακής ζωγραφικής, αλλά και της λατρείας της φύσης. Δεν είναι τυχαίο που η Φλωρεντία (πρωτεύουσα της Τοσκάνης) ανεδείχθη στο πιο σπουδαίο ίσως κέντρο αναγέννησης του κλασσικού Πολιτισμού.

Ο Πάπας Πίος -από τους πρώτους, μετά τον Φίλιππο της Γαλλίας και τον Πετράρχη, που έκανε «άσκοπη» ορειβασία- έβαζε να τον κουβαλούν σε πολυθρόνα, επειδή υπέφερε από ποδάγρα, στους λόφους και τα λαγκάδια γύρω από τη Σιένα (νότια Τοσκάνη) και ένοιωθε ότι: «αν είναι να αφυπνιστεί κάπου το ποιητικό αίσθημα, τότε θα αφυπνιστεί εκεί στην κρυψώνα της Άρτεμης».

Η αναφορά αυτή στην Άρτεμη παραπέμπει στο μύθο των αδελφών Αλωάδων, που αλληλοεξοντώθηκαν με το γνωστό τέχνασμα της θεάς να μεταμορφωθεί σε ελάφι κατά του οποίου τα δυο αδέλφια ετόξευσαν εξ απεναντίας. Μήπως το σκηνικό εξέλιξης του μύθου ήταν η περιοχή του Σαγκρίου; Μήπως έτσι αποκτά μυθικό υπόβαθρο η πρόταση που ακολουθεί;

Πρότασή μου είναι να φυτευτεί η περιοχή με τέτοιο τρόπο, ώστε να προσομοιάζει στην Τοσκάνη.

Εννοείται ότι θα πρέπει να προστεθούν φυτά της τοπικής χλωρίδας (αθάνατα, φραγκοσυκιές κ.τ.λ.), πλάι στα έτσι κι αλλιώς κοινά με την Τοσκάνη, όπως είναι τα κυπαρίσσια, οι ελιές, τα αμπέλια κ.τ.λ.

Για τα νέα κτίσματα της περιοχής θα μπορούσε π.χ. να καθιερωθεί κάποια αρχιτεκτονική που να παραπέμπει στους φράγκικους πύργους και στα καστρομονάστηρα, που κτισμένα μέσα στα κτήματα θα προσέλκυαν κάποια ειδική κατηγορία υψηλού βαλαντίου επενδυτών, με ευνόητες επιπτώσεις στην οικονομία της περιοχής, αλλά και του νησιού γενικότερα, τόσο από την ανέγερση, όσο και από τη συντήρηση των σπιτιών, αλλά και των αγρών και κήπων.

Η δαπάνη δεν θα είναι μεγάλη, το μόνο που απαιτεί είναι μια μελέτη, πολύ μεράκι και τη συνεργασία των ιδιοκτητών, κάτω από την καθοδήγηση του Δήμου.

Σε όποιον πιστεύει ότι η πρότασή μου αυτή -όπως κι εκείνη που δημοσιεύτηκε στο προηγούμενο φύλλο του «Βήματος» σχετικά με το Λιμάνι- δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα, θα πρέπει να δοθεί η γνωστή απάντηση του Hegel σε παρόμοια παρατήρηση «τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα».