Πάρος: Ένα απόγευμα στο Φάρο τον Κόρακα...

Psts.gr
Ένα όμορφο απόγευμα κοντά στη φύση είχαν την ευκαιρία να ζήσουν το απόγευμα της Κυριακής 8/6 όσες και όσοι συμμετείχαν στην πεζοπορική διαδρομή από το αναψυκτήριο του Πάρκου Πάρου μέχρι τον Φάρο του Κόρακα.

Η διαδρομή αυτή που διοργανώθηκε από τους φίλους του Πάρκου Πάρου στο πλαίσιο διήμερων εκδηλώσεων αφιερωμένων στο Φάρο του Κόρακα, ήταν μια πεζοπορική περιήγηση με μεγάλο

ενδιαφέρον.

Οι συμμετέχοντες ενημερώθηκαν στη διάρκεια της πορείας τους για την ιδιαίτερη χλωρίδα της περιοχής αλλά και τα γεωλογικά στοιχεία της, χάρηκαν το φυσικό τοπίο, εξερεύνησαν περπατώντας το ανάγλυφο του χώρου, ήρθαν σε επαφή με το φυσικό περιβάλλον του τόπου, καταλήγοντας τελικά στο Φάρο του Κόρακα.

Εκεί τους περίμενε ο φαροφύλακας ο οποίος και έκανε την ξενάγηση στο Φάρο.

Το psts.gr παρουσιάζει ένα βίντεο από την πραγματικά όμορφη αυτή δραστηριότητα που συνδύασε την αναψυχή με τη γνώση και την επαφή με το πολιτισμικό παρελθόν της περιοχής.

Πατήστε εδώ για το βίντεο..

Το μονοπάτι ως ((ομιλούσα οδός»: Μια απογευματινή οικοπεριήγηση στο Πάρκο Πάρου

Φθάνοντας στο Πάρκο, στο τέλος του δρόμου προς τις Κολυμπήθρες, συναντάμε τα καρνάνια, το Μοναστήρι του Αϊ - Γιάννη Δέτη, την ορνανωμένη παραλία του Καθολικού με το σνακ-μπαρ, καθώς και το υπαίθριο θέατρο κτισμένο στα βράχια και τον εκθεσιακό χώρο, όπου φιλοξενούνται μουσικές εκδηλώσεις, εκθέσεις, διαλέξεις και προβολές.

Όταν διασχίζεις την χερσόνησο του Αϊ - Γιάννη του Δέτη είναι σαν να διανύεις μία διαδρομή που ξεκινά από την προϊστορική εττοχή και καταλήγει στο τέλος του 19ου αιώνα όταν υψώθηκε ο πετρόκτιστος φάρος στο βορειότερο κάβο του νησιού, τον Κόρακα.

Οι πολλές κοντινές και μακρινές αμμώδεις παραλίες του Πάρκου, οι μικροί όρμοι και οι σπηλιές, αλλά και ο Φάρος στον Κάβο-Κόρακα και τα ερείπια των εγκαταστάσεων του στόλου των Ρώσων στα Ορλωφικά (1770-1774), προσεγγίζονται μέσα από μονοπάτια κατάλληλα νια κάθε ηλικία., οργανωμένα σε επτά πεζοπορικές διαδρομές 7 χλμ. περίπου.

Ένα από τα μονοπάτια αρχίζει από την αυλή του μοναστηριού του Αϊ - Γ ιάννη του Δέτη. Το τοπωνύμιο αναφέρεται ήδη από το 1530 στους χειρόγραφους πορτολάνους. Το 1Θ33, με νόμο της Αντιβασιλείας του Όθωνα, το μοναστήρι εγκαταλείπεται από τους μοναχούς. Το μοναστήρι πανηγυρίζει στις 29 Αυγούστου, ημέρα αποτομής της κεφαλής του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου. Το προσωνυμία «Δέτης* προήλθε από την ιδιότητα του Αγίου να «δένει* (θεραπεύει) την ελονοσία, που το 1 θο και το 19ο αιώνα ταλαιπωρούσε τους κατοίκους της Νάουσας.

Το μονοπάτι 1 συνεχίζει στην απέναντι πλευρά του ασφαλτόδρομου και ανηφορίζει ομαλά στο χαμηλό λόφο δυτικά του μοναστηριού. Στη θέση αυτή, που παρέχει δυνατότητα ελέγχου της εισόδου του κόλπου της Νάουσας, αποκαλύφθηκαν Λείψανα κτισμάτων οικιστικής εγκατάστασης που χρονολογούνται στην πρώιμη αρχαϊκή περίοδο.

Αφού παρακάμψουμε το μικρό λόφο στο βορρά, κατηφορίζουμε βλέποντας μπροστά μας τον όρμο του Διακοφτού και στη δεξιά του πλευρά έναν τεράστιο βράχο με μεγάλες πλάκες σε όλους τους γαιώδεις τόνους.

Συνεχίζουμε σε ομαλές κλίσεις περνώντας ένα μικρό πέτρινο γεφύρι. Βρισκόμαστε στις Καππαριές, σε ένα τυπικό κυκλαδίτικο τοπίο με χαμηλούς θάμνους, βούρλα και φρύγανα. Οι λιγοστές βροχές, το μακρύ θέρος, η άμεση γειτνίαση με τη θάλασσα και οι ισχυροί άνεμοι αποτρέπουν τη βλάστηση. Παρ' όλα αυτά, τα χρώματα των λουλουδιών, κυρίως την άνοιξη που φτάνει εδώ νωρίς, είναι πλούσια και ποικίλα, όπως και τα αρώματα. Ρείκι, άγρια ορχιδέα, αμάραντο, φλησκούνι, κάππαρη, μανδραγόρας, άγρια βιολέτα, σταμναγκάθι, αφάνα, λούπινο, μολόχα, πικραλίδα, άγριο ραδίκι, ζωχός, ασπροθύμαρο, σκόλυμπρος, γαϊδουράγκαθο, απρινιά, λάθυρος, καυκαλήθρα, σινάπι, είναι ορισμένα από τα φυτά της περιοχής.

Μετά το μικρό γεφύρι, το μονοπάτι ανηφορίζει, περνά μικρή σπηλιά, λοξοδρομεί δυτικά και σε 15' από το μοναστήρι φτάνει στο Μωνάκι της Δύσης. Πρόκειται νια ένα πετρόκτιστο θέατρο με ορχήστρα ένα πέτρινο αλώνι, στο οποίο οι οδοιπόροι και οι θεατές μένουν άφωνοι όταν αντικρίζουν τον ήλιο να βυθίζεται στη θάλασσα κάπου μεταξύ Σύρου, Σερίφου και Σίφνου.

Η θέα είναι απέραντη: τα καρνάγια, το μοναστήρι του Αϊ - Γιάννη στο λαιμό του μικρού ισθμού, την κατάλευκη Νάουσα στην απέναντι πλαγιά του λόφου και αριστερά, πέρα στα νοτιοανατολικά, την πόλη της Νάξου και τον περήφανο Ζα, το ψηλότερο βουνό των Κυκλάδων.

Από το Αλωνάκι ο περίπατος μπορεί να συνεχιστεί είτε προς τη μικρή κορυφή Βουνάλι της Σύρας με την όμορφη θέα προς το ομώνυμο νησί, και φυσικά με την επίσκεψη στο Φάρο του Κόρακα που φαίνεται να μας καλεί από μακριά.

Κινούμενοι σε βορινή κατεύθυνση, συνεχίζουμε στο ελαφρά ανηφορικό μονοπάτι περπατώντας πάντα ανάμεσα σε πανέμορφα βράχια, όπως αυτό το καταπληκτικό δημιούργημα της φύσης που βλέπουμε στα δεξιά μας, λίγα μόλις μέτρα πριν φτάσουμε στο ακρωτήρι του Κόρακα με τον ομώνυμο φάρο.

.

Ο φάρος κτίστηκε το 1ΘΘ7 από τη Γαλ\ική Εταιρεία Φάρων. Το 1941 καταστράφηκε από τους Γερμανούς και λειτούργησε πάλι το 1945. Στο μέσον της κατοικίας των φαροφυλάκων υψώνεται τετράγωνος πύργος ύψους 10 μέτρων. Η φωτοβολία του είναι 14 μίλια με εστιακό ύψος 60 μέτρα. Λειτουργούσε με πετρέλαιο, αλλά τώρα συνδέεται με το δίκτυο ηλεκτροδότησης.

Απολαμβάνουμε την όμορφη θέα προς τα νησιά της Μυκόνου, της Δήλου, της Τήνου και της Σύρου και είτε συνεχίζουμε στις άλ^ες διαδρομές του Πάρκου, είτε παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής, αν η ώρα είναι περασμένη.

Αν έχουμε χρόνο όμως, επιστρέφοντας από τον φάρο, φθάνουμε στην παράκαμψη για το Πάρκο των Βράχων ή περιοχή των Ανεμόβραχων και ακολουθούμε δυτική πορεία. Η θέα Δ-ΒΔ προς τα νησιά παραμένει σπουδαία, αλλά αυτό που εντυπωσιάζει εδώ είναι η διαδρομή μας ανάμεσα σελιθοφανωμένους βράχους, πέτρινες μορφές που θυμίζουν κεφάλια αλόγων, κρανία πιθήκων, ράχες λευκών δελφινιών, κοκκινωπές σκορπίνες: πετρώματα πυριγενή ή εκρηξιγενή, όπως οι γρανίτες, μεταμορφωμένα όπως οι γνεύσιοι, οι σχιστόλιθοι, τα μάρμαρα, οι κερατόλιθοι και ιζηματογενή όπως η άμμος, οι ψαμμίτες και το χώμα. Η επίδραση της αποσάθρωσης, η αιολική διάβρωση και η διάβρωση από τα κύματα και το αλάτι δημιούργησαν μορφές που έχουν ποικίλα, απρόσμενα σχήματα.

Σκαρφαλώνοντας ανηφορίζουμε κι αρχίζουμε να στρεφόμαστε πάλι ανατολικά, απολαμβάνοντας την θέα της υπέροχης, απόκρημνης δυτικής ακτής της χερσονήσου και της βόρειας ακτής της Πάρου. Σιγά-σιγά, ξετυλίγεται πάλι μπροστά μας όλη η έκταση του Πάρκου με το Μοναστήρι και το καρνάγιο να προεξάρχουν. Ειδικά την ώρα του ηλιοβασιλέματος, το τοπίο αποκτά χρώματα έντονα και λαμπερά: τα βράχια, αλλά και τα κτήρια, παίρνουν αποχρώσεις από το χρυσό έως το πορφυρό και ιώδες.

Κατηφορίζοντας, επιστρέφουμε στο σνακ-μπαρ, όπου ολοκληρώνουμε τη διαδρομή μας, αφήνοντας τις εικόνες και τις ενθυμήσεις των αισθήσεων να συνεχίσουν την πορεία τους στο μυαλό και την ψυχή μας.

Επιμέλεια κειμένου: Χριστόφορος Κοροβέσης