3η Δεκέμβρη: Διεθνής και Εθνική Ημέρα των Ατόμων με Αναπηρία

Μήνυμα του Συλλόγου Διδασκόντων  στο Ε.Ε.Ε.Ε.Κ. Νάξου
Μπορούν όλοι στο νησί μας να στείλουν ένα γράμμα, να πιούν ένα καφέ, να ψωνίσουν στο  μπακάλικο της γειτονιάς τους; Μπορούν να προχωρήσουν αμέριμνοι στο πεζοδρόμιο ή να πάνε στο σχολείο;
Αν προλάβατε να απαντήσετε ναι, ξανασκεφτείτε το! Μπορεί ένα αναπηρικό καροτσάκι  να ανέβει σκαλοπάτια, να κινηθεί στο  πεζοδρόμιο δίχως να
συναντήσει κάποιο εμπόδιο; Μπορεί ένα άτομο με αναπηρία να καθίσει σε ένα Δημόσιο χώρο χωρίς τα σχόλια του περίγυρου; Μπορεί να πάει στο σχολείο όταν δεν έχει αίθουσες και λεωφορείο;
Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα Ατόμων με Αναπηρία ας αναλογιστούμε πως ζούν οι άνθρωποι αυτοί. Είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που συχνά αποστρέφουμε το βλέμμα.
Ας μετατρέψουμε τη σκέψη σε συναίσθημα, σε χάδι, σε έμπρακτο παράδειγμα, σε εθελοντισμό.

Όλοι έχουν δικαίωμα στη ζωή!

• Η Ελένη δε είχε αρκετό οξυγόνο κατά την γέννηση της.
• Ο Πέτρος στα 21 είχε τροχαίο με μηχανή.
• Η Κατερίνα στα 32 ασθένησε για μερικούς μήνες.
• Ο Μάνος στα 43 είχε εργατικό ατύχημα.

Κανείς δεν  επέλεξε την αναπηρία του

και κανείς δεν  γνωρίζει τι του επιφυλάσσει το μέλλον του.

Μύνημα της διευθύντριας του Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Νάξου

Κάθε χρόνο στις 3 Δεκέμβρη, λίγο πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων, θυμόμαστε τα άτομα με αναπηρία. Τα άτομα με αναπηρία, όμως, ζουν μαζί μας όλο το χρόνο. Μιλάμε για αυτά, εκδηλώνοντας αισθήματα συμπάθειας και συμπόνιας, αγοράζουμε πράγματα από τα bazaar που διοργανώνουν και .... γυρίζουμε το κεφάλι από την άλλη. Μιλάμε πολλές φορές εκ μέρους τους για τη θέληση και τα χαρίσματά τους. Τα ακούμε όμως όταν μιλάνε τα ίδια; Πώς είναι να είσαι ανάπηρος; Πώς αισθάνονται οι οικογένειές τους; Τι δυσκολίες αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους; Σε τι μοιάζουμε; Σε τι διαφέρουμε; Σε τι μοιάζουν και σε τι διαφέρουν μεταξύ τους; Τι περιμένουν από εμάς; Η αναπηρία είναι μια κατάσταση. Δεν είναι νόσος. Ο κάθε άνθρωπος όποιος και να είναι, έχει το δικαίωμα του σεβασμού, έχει το δικαίωμα να πιστέψει στον εαυτό του, έχει το δικαίωμα να ελπίζει για το αύριο. Τα άτομα με αναπηρία έχουν αποδείξει με την ένταξή τους στον τομέα της εκπαίδευσης, της απασχόλησης και σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής, ότι έχουν μεγάλο θάρρος και προσαρμοστικότητα.
   Δεν πρέπει να γίνονται διακρίσεις για τα άτομα με αναπηρία. Πρέπει να έχουν την ίδια περίθαλψη, την ίδια εκπαίδευση και τις ίδιες ευκαιρίες για να ζήσουν μια κανονική ζωή. Τι μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε; Η βοήθεια αρχίζει με το να τους καταλαβαίνουμε και να τους νοιαζόμαστε. Να έχουμε πάντα υπομονή και να δείχνουμε κατανόηση στους ανθρώπους που μπορεί να χρειάζονται λίγη παραπάνω βοήθεια. Να προσφέρουμε εθελοντικά τη βοήθεια μας σε άτομα με αναπηρία. Ποτέ να μην κοροϊδεύουμε κάποιον που έχει μια αναπηρία. Όπως όλοι μας, έτσι και τα άτομα με αναπηρία εκτιμούν εκείνους που τους συμπεριφέροντε με σεβασμό και λεπτότητα.

ΑΝ Μ΄ΑΓΑΠΑΣ ΔΕΝ ΘΑ
ΣΕ ΕΝΟΧΛΗΣΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ
ΑΝ Μ΄ΑΓΑΠΑΣ ΔΕΝ ΘΑ
ΣΕ ΕΝΟΧΛΗΣΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΚΟΥΩ
ΑΝ Μ΄ΑΓΑΠΑΣ ΔΕΝ ΘΑ
ΣΕ ΕΝΟΧΛΗΣΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ

ΑΝ Μ΄ΑΓΑΠΑΣ ΔΕΝ ΘΑ
ΣΕ ΕΝΟΧΛΗΣΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΩ
ΕΓΩ ΟΜΩΣ Σ΄ ΑΓΑΠΩ
ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΟΧΛΕΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ΑΠΟ ΜΕΝΑ
ΚΑΙ ΣΕ ΔΕΧΟΜΑΙ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ!
ΕΣΥ;

                                            Η ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΗ ΤΟΥ ΕΙΔΙΚΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

                                                                                      ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΑΓΑΘΗ