Προς ετήσιο μνημόσυνο 22 Ιανουαρίου από τον παντοτινά φίλο Λευτέρη Τσάφο (Αμερική)
Γέρο το έμαθα αργά
Πως έχεις ταξιδέψει
Εκεί που δεν μπορεί κανείς
Πίσω να επιστρέψει.
Πενήντα χρόνια μια ζωή
Έπαιζες να γλεντούμε
Και με κανένα άλλο πια
Δεν σ’ αντικαταστούμε.
Πέρασε χρόνος που φυγες
Έμαθα δω στα ξένα
Κι ήταν για μένα αδύνατο
Να μη γράψω για σένα.
Η Νάξος το μνημόσυνο
Θα πρέπει να σου κάνει
Γιατί ήσουν παράδοση
Χρόνια Σταματογιάννη.
Είναι η απουσία σου
Για το νησί μεγάλη
Που δυστυχώς στο είδος σου
Πια δεν υπάρχουν άλλοι.
Ήσουνα η παράδοση
Χρόνια για το νησί μας
Κάθε γλυκιά σου δοξαριά
Άλλαζε τη ζωή μας.
Κάθε γλυκιά σου δοξαριά
Άλλαζε τη ζωή μας
Μα με τις αναμνήσεις πια
Τώρα θα σε μαζί μας.
Έφυγες και τα έθιμα
Ήρθαν κι αυτά μαζί σου
Και δεν ακούς πια στα χωριά
Τη γλύκα απ’ το βιολί σου.
Ο Ύμνος ο Ναξιώτικος
Είναι η πατινάδα
Κι έμαθε και την τραγουδά
Ολόκληρη η Ελλάδα.
Μα απ’ τη Νάξο χάνεται
Και χρόνο με το χρόνο
Θα ζούμε πια οι πιο παλιοί
Με αναμνήσεις μόνο.
Λύρες, κλαρίνα τώρα πια
Παίζουνε στο νησί μας
Και χάνονται τα έθιμα
Και η παράδοσή μας.
Στο πανηγύρι του Χριστού
Να μπρόβαινες μια ώρα
Ν’ ακούσεις αλλά και να δεις
Το πώς γλεντάμε τώρα.
Το μόνο μου παράπονο
Απ΄ όλους τους Ναξιώτες
Γιατί δε σού ΄κανε κανείς
Γιορτή τιμής ετότες.
Σαν ζούσες για να έβλεπες
Και να χαρεί η ψυχή σου
Που μόνο αυτό θα έπαιρνες
Σαν έφευγες μαζί σου.
Έφυγες αλλά πάντα ζεις
Βαθιά μες την καρδιά μας
Και θα πεθάνεις μόνο πια
Σαν σβήσει η γενιά μας.
Απ’ τα μακρινά τα μέρη
Κάτι λίγα απ΄ το Λευτέρη.
Γράφω απ΄ την Αμερική
Μα νοιώθω ότι είμαι κει.
Ήλεα ότι θ΄ αντέξεις
Να ρθω να μου ξαναπαίξεις
Και να γλεντήσω όπως παλιά
Με του βιολιού σου τη λαλιά.
Με πατινάδα το πρωί
Να μας γλυκαίνει τη ζωή
Και να τραγουδούμε πάλι
Ώσπου ο ήλιος να μπροβάλλει.
Πόσο θα θελα με το Μα-
ρκάκη να ‘παιζες ακόμα
αλλά σαν τον ανταμώσεις
χαιρετίσματα να δώσεις.
Κι ένα όμορφο κομμάτι
Παίξετε για το Σταμάτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου