Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ

Αρθρο του Ισιδώρου Νερούτσου

H πολυδιάσπαση του αριστερού χώρου, αναμφισβήτητα αποτελεί βούτυρο στο ψωμί των δεξιών κυβερνώντων και κανένα ασήμαντο (σημαντικό για μερικούς) ποσοστό δεν αποτελεί πραγματική απειλή, για την κυριαρχία του νεοφιλελεύθερου κατεστημένου. Η δύναμις εν τη ενώσει ή διαίρει και βασίλευε, λέει η λαϊκή ρήση και ας μην την σνομπάρουμε. Κοινός παρανομαστής της αριστεράς, είναι η διαλεκτική σκέψη, ως μόνη επιστημονική λογική, και η απελευθέρωση της εργατικής τάξης, με την ευρεία έννοια του όρου. Από τον οιονεί ζυγό της δουλείας. Τα δύο αυτά στοιχεία, μαζί με τον πλήρη έλεγχο του λαού πάνω στην εξουσία και όχι του κόμματος, δηλαδή την πραγματική Δημοκρατία, αν δεν τα ενστερνίζεται κάποιος, δεν λέγεται και αριστερός. Η διαλεκτική σκέψη, επινοήθηκε και διατυπώθηκε από τους προσωκρατικούς φιλοσόφους, Ηράκλειτο, Λεύκιππο, Δημόκριτο. Ο Χέγκελ, Γερμανός φιλόσοφος, λάτρης της Αρχαιοελληνικής σκέψης, υιοθέτησε την διαλεκτική μέθοδο, αλλά της έβαλε ιδεαλιστικό περίβλημα, ενώ ο Φόϋερμπαχ αποκατέστησε την διαλεκτική, στην υλιστική της βάση. Ο Μαρξ μαθητής του Χέγκελ και ο Ένγκελς, πήραν τον διαλεκτικό ιδεαλισμό του Χέγκελ και τον διαλεκτικό υλισμό του Φόϋερμπαχ, αποκατέστησαν την προσωκρατική υλιστική διαλεκτική, και την μετέτρεψαν σε επιστημονικό (αποδεικτικό) εργαλείο λογικής σκέψης. Βάση της διαλεκτικής σκέψης είναι: 1) Η διαρκής κίνηση των πάντων και η αλληλεπίδρασή τους, Η ακινησία οποιουδήποτε αντικειμένου, ενέργειας ή χρόνου και η απομόνωση αντικειμένων, εννοιών, ιστορικών γεγονότων και φαινομένων, από το περιβάλλον τους, είναι ανύπαρκτη και αδιανόητη. 2) Η ύπαρξη κενού, γιατί χωρίς κενό, κίνηση δεν υπάρχει. Αυτά πλέον έχουν αποδειχθεί και δεν χρειάζεται παραπέρα συζήτηση. 3) Διαρκής σύγκρουση αντιθέτων δυνάμεων στην φύση και στις κοινωνίες (Πόλεμος πατήρ πάντων, έλεγε ο Ηράκλειτος). Από την σύγκρουση αυτή, γεννιόνται νέες καταστάσεις και φαινόμενα, ανάλογα με την δυναμική των αντιθέτων φαινομένων.
4) Διαρκής εξελικτική πορεία των φυσικών και κοινωνικών φαινομένων και διαρκής μετεξέλιξή τους, από το απλό στο ποιο σύνθετο και ανώτερο επίπεδο εξέλιξης. Σταθεροί σχετικά συντελεστές αποτελούν τα τρία πρώτα στοιχεία, ενώ το τέταρτο περιέχει πολλές και απρόβλεπτες μεταβλητές, που μπορεί να οδηγήσουν την νέα κατάσταση όχι αναγκαστικά σε ανώτερο επίπεδο εξέλιξης, αλλά και σε κατώτερο, το οποίο όμως σύντομα καταστρέφεται, λόγω μη προσαρμογής. Παραδείγματα από την φύση και την κοινωνία υπάρχουν πολλά. Ζωντανοί οργανισμοί που δεν κατάφεραν να προσαρμοσθούν στο περιβάλλον τους, εξαφανίσθηκαν. Η σοβιετική επανάσταση αν και έκανε ένα πολύ σημαντικό και σπουδαίο άλμα προς την εξέλιξη, για ένα ανώτερο κοινωνικοοικονομικό σύστημα απελευθέρωσης των εργαζομένων, οι μεταβλητοί και απρόβλεπτοι παράγοντες που επικράτησαν, κατέστρεψαν και σκότωσαν το νέο ανώτερο ποιοτικά σύστημα. Την αξία της διαλεκτικής σκέψης, διαπίστωσε και διατύπωσε εφαρμόζοντας την, ο Δαρβίνος στην θεωρία του, για εξέλιξη και προσαρμογή των φυτικών και ζωικών ειδών. Με βάση την διαλεκτική σκέψη, οι διανοητές Μαρξ και Έγκελς, ανέπτυξαν την θεωρία τους, για τον Ιστορικό και διαλεκτικό υλισμό. . Στον Ιστορικό υλισμό περιγράφεται με σαφήνεια, η εξέλιξη της καταγωγής της οικογένειας, της ιδιοκτησίας και του κράτους, μέσα σε συγκρουσιακές συνθήκες, ως νομοτελειακή εξέλιξη. Περιγράφεται επίσης μέσα από το συνολικό συγγραφικό τους έργο, η νομοτελειακή συγκρότηση των κοινωνικοοικονομικών συστημάτων και το πέρασμά τους, όταν η συνιστώσα δύναμη υπερτερεί, μέσα από αντιθέσεις και συγκρούσεις, σε ανώτερο στάδιο κοινωνικού και οικονομικού συστήματος. Έτσι το δουλοκτητικό σύστημα, πέρασε στο φεουδαρχικό και αυτό στην συνέχεια στο ανώτερο εξελικτικά κεφαλαιοκρατικό σύστημα. Αναφέρεται ρητά στα κείμενα, ότι το κεφαλαιοκρατικό σύστημα, δεν αποτελεί το τέλος της ιστορίας, δηλαδή ακινησία, σύμφωνα με τους κανόνες τής διαλεκτικής, αλλά προβλέπει την μετεξέλιξή του, με κινητήριο δύναμη την εργατική τάξη, στο ανώτερο στάδιο του σοσιαλιστικού (κοινωνιστικού) κοινωνικοοικονομικού συστήματος, στο οποίο η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, περιέρχεται στον κοινωνικό έλεγχο και στην πλειοψηφούσα εργατική τάξη. Το σύστημα αυτό το μαζί με την θεωρία του ιστορικού υλισμού, ονόμασαν επιστημονικό Σοσιαλισμό, σε αντίθεση με τον ουτοπικό σοσιαλισμό του Προυντόν. «Το αίτημα για αστική λαοκρατική δημοκρατία, μέσα στις συνθήκες του Τσαρισμού και της αστικής κοινωνίας, στην Ρωσία του 1905, ήταν πέρα για πέρα κατανοητό, σωστό και επαναστατικό, γιατί αστική δημοκρατία σήμαινε, για την εποχή εκείνη, ένα βήμα εμπρός. Όλα εξαρτώνται από τις συνθήκες, τον χρόνο και τον τόπο» Ι. Στάλιν Ζητήματα Λενινισμού. Σημείωση: η παραπομπή σε κείμενο του Στάλιν, δεν σημαίνει Σταλινισμό. Το 1941 Ιδρύθηκε το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ). Στο μέτωπο αυτό μετείχαν εκτός από το ΚΚΕ, οργανώσεις και κόμματα, από την αριστερά, μέχρι και τις παρυφές της δεξιάς. Η δημιουργία του ΕΑΜ, με την συμμετοχή αντιτιθέμενων μεταξύ τους ομάδων, ήταν για την εποχή εκείνη, σωστή κίνηση και ένα εξελικτικό βήμα εμπρός, γιατί οδηγούσε στην απελευθέρωση της πατρίδας και στην εν συνεχεία, αποκατάσταση της δημοκρατίας.
Σήμερα μέσα στις δεδομένες συνθήκες, διαφαίνεται ο ένας πόλος του συστήματος, που αποτελείται από τις δυνάμεις, που αντιμάχονται, για την απελευθέρωση των εργαζομένων από τις συνθήκες δουλείας και υποτέλειας, με συμμαχία των εργαζομένων, των αγροτών και μικρομεσαίων. Ο άλλος πόλος αποτελείται από τις δυνάμεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος και τους συμμάχους τους. Το νικηφόρο αποτέλεσμα της σύγκρουσης θα φέρει νέα κατάσταση. Δεν θα περάσει όμως στο στάδιο της πλήρους απελευθέρωσης των εργαζομένων και των συμμάχων τους, επειδή το τέταρτο στοιχείο της διαλεκτικής, αποτελείται, όπως περιγράφω παραπάνω από μεταβλητές, που είναι εν προκειμένω, από την μια μεριά το χαμηλό, μέχρι στιγμής και διασπασμένο συνειδησιακό επίπεδο του πόλου ανατροπής και από την άλλη το διεθνές και τοπικό ισχυρό, συμπαγές και συνειδητοποιημένο, για τα δικά του συμφέροντα περιβάλλον, του άλλου πόλου της αντίθεσης. Το νικηφόρο αποτέλεσμα όμως του πόλου της αλλαγής, θα αποτελέσει στις συγκεκριμένες συνθήκες, μια μεγάλη ειρηνική επαναστατική θετική εξέλιξη και ένα σοβαρό βήμα προόδου, για την εν συνεχεία νέα πορεία με δυσκολίες, για την πλήρη απελευθέρωση και το πέρασμα του ελέγχου της εξουσίας στον λαό. Η ενότητα όλων των δυνάμεων της εξέλιξης προς την πρόοδο, παρά τις επί μέρους διαφορές, δημιουργεί την προϋπόθεση και την μεγάλη κινητήριο δύναμη, που την μετατρέπει σε τεράστια σταθερά ανατροπής. Αυτή είναι η πραγματικά υπαρκτή, όχι υποθετική, λαϊκή εξουσία, που μονότονα και λαθεμένα επικαλείται η ηγεσία του ΚΚΕ. Η ενότητα αυτή κατευθύνει την κίνηση κομμάτων και λαού, προς την επιθυμητή κατεύθυνση, ενώ η πολυδιάσπαση, δρα ως μεταβλητός ανασταλτικός παράγοντας, που αναπτύσσει μέσα του, φυγόκεντρες δυνάμεις, που εκτρέπουν πάντα αναγκαστικά, την μεγαλύτερη σε λαϊκή βάση, δύναμη, προς τα δεξιά, για συμμαχίες και μεγαλύτερη δυναμική και ως εκ τούτου, το συγκρουσιακό εξελικτικό αποτέλεσμα, δεν οδηγείται σε σημαντική πρόοδο. Άρα είναι λάθος να κατηγορείται, ή όποια μεγαλύτερη σε λαϊκή αποδοχή, αριστερή δύναμη, για οπορτουνισμό, αφού στην κατεύθυνση αυτή την οδηγεί στην ουσία, σίγουρα και πολλές φορές, παρά την θέληση της, η αριστερή πολυδιασπαστική τάση, όποιο όνομα και να φέρει και βέβαια οι τάσεις αυτές φέρουν και οι ίδιες, ακέραιες ευθύνες. Άρα για την τυχόν μη επιθυμητή εξελικτική πορεία της χώρας μας, δεν φταίει η διαλεκτική,